ခရစၥတိုဖာေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၂၁)

(၈၂) စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား ေကာင္းမႈ

            ကိုႏြယ္၀င္းထံတြင္ေနရတာ ဇိမ္က်၏။ အလုပ္သစ္၌ ရံုးခ်ိန္က ၉ နာရီမွစတာဆိုေတာ့ အိပ္ေရး၀ေအာင္အိပ္ရသည္။ မနက္ ၆ နာရီခဲြေလာက္ဆိုလွ်င္ ကိုေဇာ္မိုးျပန္လာ၏။ သူက ညဆိုင္းဆင္းရသျဖင့္ အလုပ္သိမ္းကာ ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ျပန္ေရာက္လွ်င္ ခင္၀မ္း သီခ်င္းကို ခပ္တိုးတိုးဖြင့္သည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ဆယ္လမြန္ငါးတို႔အျပန္ ႏွင့္ အိပ္ယာထသည္။

            ကိုႏြယ္၀င္းမွာ သားဦးရစ။ ဆိုေတာ့ ညတိုင္း သူ႔သားအေၾကာင္း မေမာႏိုင္၊ မပမ္းႏိုင္ ေျပာ၏။ တခါတေလ ည နာရီျပန္ ၂ ခ်က္ ထိုးသည္။ သူ႔သားနာမည္မွာ လင္းသစ္၀င္း ျဖစ္၏။ ဒီေကာင္က သိပ္လက္ႀကိဳက္တာ အစ္ကိုရ၊ သူ႔ကို ခ်ီသိပ္မွအိပ္တယ္။ ေအာက္ခ်လိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းႏိုးေရာ . . . စသျဖင့္ ျဖစ္၏။ အိပ္ခ်င္လွသည့္တိုင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မနည္းမ်က္လံုးဖ်ဲကာ ဟုတ္လား၊ ေၾသာ္၊ အင္း - - ႏွင့္ မနည္း မခ်ိသြားျဖဲနားေထာင္ေနရသည္။

သူတို႔ႏွင့္ေနရတာ ဗမာရုပ္ရွင္ကား တစ္၀ၾကည့္ရသည္။ သူတို႔က ပင္နင္စူလာ မွ ဗီစီဒီမ်ားကို ငွားလာကာ မျပတ္တမ္းၾကည့္၏။ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါႏွင့္။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ ေခတ္ေဟာင္းရုပ္ရွင္ႏွင့္ ေက်ာ္ဟိန္းကား တစ္ခ်ဳိ႔မွလဲြ၍ ျမန္မာကားမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္ခဲပါသည္။ အာေခါင္ျခစ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုသံ၊ အတင္းျခစ္ျခဳပ္ ဟာသလုပ္ထားဟန္မ်ား ႏွင့္ အိုဗာအက္ရွင္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ မႏွစ္သက္တတ္ပါ။ 

            တစ္ညေနတြင္ ကေနဒါမွဆိုကာ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ဖံုးဆက္လာပါသည္။ သူ႔ကုိယ္သူ မိတ္ဆက္ပါသည္။ ဦး၀င္းေအာင္ေက်ာ္ ဟူ၏။ အမွန္မွာ သူက ကိုႏြယ္၀င္းထံ အရင္ဖံုးဆက္ၿပီးျဖစ္သည္။ ကိုႏြယ္၀င္းက က်က်နနမေျပာတတ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဖံုးနံပါတ္ ေပးလိုက္ ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ဖံုးဆက္လာျခင္းျဖစ္၏။ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔အေၾကာင္း မည္ကဲ့သို႔သတင္းရသည္ဆိုသည္ကို အက်ဥ္းရံုးေျပာျပ ပါသည္။

            စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားက လစဥ္အလႉလုပ္သည္ဆိုေတာ့ သည္အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေရးခ်င္ပါသည္ဟု စာေရးဆရာ မင္းလွျမတ္ေထြးက ေမတၱာရပ္ခံလာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔အေၾကာင္း သူသိသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ဆရာ ဦးထိန္၀င္းမွ တစ္ဆင့္ ျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ ၏ ေဆာင္ရြက္မႈမွတ္တမ္းမ်ား ဟု ေရးထားတာအဆင္သင့္ရိွသည္ႏွင့္ အနည္းငယ္ တည္းျဖတ္ကာ ေပးလုိက္ပါသည္။ သူက ေဆာင္းပါးေရးကာ ေရာင္ျပန္မဂၢဇင္းထဲတြင္ ႏွစ္လဆက္တိုက္ထည့္သည္။ မဂၢဇင္းထဲပါလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ယ္လည္းဖတ္၊ အမွတ္တရအျဖစ္လည္း သိမ္းထားၾက၏။

            သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီးက ကြ်န္ေတာ္ေရးထားသည္မ်ားကို သူ႔အာေဘာ္ႏွင့္သူ ျပန္လည္ေရးေလရာ အခ်က္အလက္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား မွားကုန္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ထံုးစံအတုိင္း ေဒါပြပါေလ၏။ သို႔ႏွင့္ မဂၢဇင္းေဆာင္းပါးကို မိတၱဴကူး၊ ဒါေတြမွားေနတယ္၊ ဒါေတြ မမွန္ဘူး၊ ဒါေတြလဲြေနတယ္ စသျဖင့္ မွင္နီမ်ားတား၊ ဟိုက္လုိက္ လုပ္လွ်က္ ျမန္မာျပည္သို႔ပို႔လိုက္ရာ စာေရးဆရာႀကီးမွာ ျပာျပာသလဲ ေတာင္းပန္ရွာပါ၏။ ေနာက္မွ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အားတံု႔အားနာျဖစ္ရသည္။ ဆရာႀကီးမွာ အသက္ႀကီးလွၿပီ။  

            အထက္တြင္ေျပာခဲ့သည့္ ကြ်န္ေတာ့္ထံဖံုးဆက္လာသူ ဦး၀င္းေအာင္ေက်ာ္မွာ ထို ေရာင္ျပန္မဂၢဇင္းထဲတြင္ ပါလာသည့္ ေဆာင္းပါး ကို ဖတ္မိသျဖင့္ ေဆာင္းပါးထဲမွ ဖံုးနံပါတ္အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ထံ ဆက္သြယ္လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေဆာင္းပါးထဲတြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ဖံုးနံပတ္ ၅ ခုခန္႔မွာလည္း ကိုႏြယ္၀င္းနံပါတ္မွလဲြ၍ အကုန္မွားေနသည္။ သို႔အတြက္ ကိုႏြယ္၀င္းႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သူဆက္သြယ္လာသည္မွာ အႀကံႏွင့့္ျဖစ္၏။

            သူက ကေနဒါသို႔ အလုပ္သမားေခၚသည့္ ေအးဂ်င့္ လုပ္ခ်င္သည္။ ထိုေခတ္ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနႏွင့္ ျမန္မာျပည္မွ ေခၚရတာ အဆင္မေျပ။ သည္ေတာ့ စင္ကာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကို ေခၚခ်င္သည္။ သည္ေတာ့ စင္ကာပူဘက္မွ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရသူကို ရွာေနခိုက္ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကုိယ္က်ိဳးမဖက္၊ ပရဟိတလုပ္ေနတာဆိုေတာ့ အင္း၊ ဒီေကာင္ေလးေတြကေတာ့ လူသူေတာ္ေကာင္းေလးေတြ ထင္ပါရဲ့ ဟု တြက္ဆကာ ဆက္သြယ္လာျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

            ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔အေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ့ သူက အလႉေငြထည့္ပါသည္။ (ဤသည္မွာ အစပိုင္းလမ်ားတြင္ ျဖစ္ပါ၏။) ထို႔ေနာက္ လူေခၚသည့္ကိစၥ ဆက္လုပ္သည္။ လုပ္သည္ဆိုရာတြင္လည္း အျခားလူမ်ားႏွင့္မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့့္ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ အဘယ္မွ် ႏံုသနည္း၊ ခ်ာတူးလန္သနည္းဟူမူ အျခားသူမ်ား ေအးဂ်င့္လုပ္ရာတြင္ ပိုက္ဆံကို သပိတ္၀င္အိတ္၀င္ သဲ့ယူသလို ရေစကာမူ ကြ်န္ေတာ့္မွာေတာ့ စင္ကာပူေဒၚလာ ၄၀၀၀ ေက်ာ္ အိတ္ထဲမွ ထြက္သြားရေခ်သည္။ ဤသည္မွာ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔၏ ေကာင္းမႈပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ ကြ်ႏ္ုပ္ကား လခစားအလုပ္ႏွင့္သာ သင့္ေတာ္သူပါေပတည္း။

            ဤအေၾကာင္းမ်ားကို မိတ္ေဆြမ်ား သင္ခန္းစာယူႏိုင္ရန္ ခေရေစ့တြင္းက် ေရးျပပါမည္။ ယခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပို႔လုိက္သူမ်ားမွာ ကေနဒါတြင္ ပီအာမ်ားျဖစ္လွ်က္ သားႏွင့္မယားႏွင့္၊ ေကာင္းစားကုန္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဖံုးေလးတစ္ခ်က္တစ္ေလမွ်ပင္ ဆက္ေဖာ္မရပါ။ အေတာ္ မ,စ စရာေကာင္းေသာ လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ပါ၏။

(၈၃) ကြ်ႏ္ုပ္ ဒီဇိုင္းဆရာ ျဖစ္ရျပန္ျခင္း

            စင္ကာပူ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း Marinteknik သုိ႔ သြားသည္။ ထံုးစံအတိုင္း လက္ေဗြႏွိပ္၊ ကဒ္ထုတ္ စသျဖင့္လုပ္ရသည္ေပါ့။     S Pass ကဒ္ လက္ထဲေရာက္ၿပီဆုိမွ ဒယ္နီကုိ လွမ္းဖံုးဆက္သည္။ သူက မင္းမနက္ျဖန္ ဘယ္ကိုလာခဲ့ ဟု ဆို၏။ ခဏေနပါအံုး ေဘာ့စ္ရယ္၊ အခု၊ ငါ မင္းကုမၸဏီမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကဲြ႔၊ အဲဒါမင္းသိရေအာင္ လွမ္းေျပာတာ ဆိုေလေသာ္ သူအႀကီးအက်ယ္ ေဒါကန္ပါေလေတာ့၏။ ေဟ့၊ မင္းအဲဒီလုိလုပ္လို႔ရမလား၊ ငါ့လက္မွတ္မပါဘဲ မင္းဘယ္လိုလုပ္ cancel လုပ္မလဲ၊ ငါမင္းကို ရဲတိုင္မယ္ ဟု ဆိုေလ၏။ ခဏ ေနပါဦးေလ၊ စိတ္ေအးေအးထား နားေထာင္ပါကြာ၊ ငါ အခု ကဒ္အသစ္ရလို႔ မင္းကိုလွမ္းဖံုးဆက္တာ။ မင္းတိုင္ခ်င္သပဆို ႀကိဳက္တဲ့ ေနရာသြားတိုင္လို႔ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ တိုင္တာေတာတာေတြ ခဏထားၿပီး MOM ကိုသြားေမးတာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ငါ့နာမည္ မင္းကုမၸဏီမွာ ရိွေနေသးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ငါ မင္းကိုငါ့လိပ္စာေပးလုိက္ပါ့မယ္ကြာ။ ရဲကိုသာလႊတ္လုိက္ပါ၊ ဟုတ္ၿပီလား ဟု မခံခ်ိမခံသာ ေျပာေလေသာ္ ၎မွာ ေဒါကန္လွ်က္ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ကြာ၊ ငါ အခု MOM သြားမယ္ ဆို၏။ ထိုသည့္ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဖံုးမဆက္ေတာ့ပါ။

            ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ကြ်ႏ္ုပ္ပစၥည္းမ်ားအားလံုးကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကုမၸဏီအသစ္မွ ကဒ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း လက္ထဲရမွ၊ ပိုင္ေတာ့မွ သူ႔ကို လွမ္းဖံုးဆက္သည္ျဖစ္ရာ သူဘာလုပ္လို႔ရပါမည္နည္း။ သူႏွင့္ဘာပတ္သက္စရာအေၾကာင္းမွ မရိွေတာ့သည္ျဖစ္ရာ အဘယ္ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ပူပင္ေသာကျဖစ္ရပါမည္နည္း။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႔ထံတြင္ ကြ်န္ေတာ္ရစရာ ေနာက္ဆံုးတစ္လစာ က်န္ခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ျမန္မာျပည္ကို ေဆးကုျပန္မည္ဆိုေတာ့ တစ္လစာမေပးဘဲ သက္သက္ခ်န္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စင္ကာပူမွ ကုမၸဏီမ်ား ထံုးစံ ျဖစ္၏။ သူ႔ကုမၸဏီသို႔ ျပန္လာေစရန္ လုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္ပိုက္ဆံ ၉၀၀ - ၁၀၀၀ ေလာက္ ကို ကြ်န္ေတာ္မႈစရာ လိုပါမည္ ေလာ။ ေတာင္းလည္း ေပးမွာမဟုတ္သည့္အတြက္ သည္ကိစၥဘာမွ စကားမစပ္ေတာ့ပါ။ သူႏွင့္ဘာမွ မပတ္သက္ခ်င္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။

            သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။ ကုမၸဏီအသစ္ျဖစ္ေသာ မရင္းတကၠနစ္မွ ကုလားမႀကီးက တေမွာင့္ ျဖစ္ပါ၏။ သူ႔နာမည္မွာ ဒစ္ပ္ (Dip) ျဖစ္၏။ ကုလားနာမည္အရွည္ႀကီးကို အဖ်ားဆြတ္ေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ သူက သည္ကုမၸဏီတြင္ ဖင္ေဆြးေဆြး၊ ေခါင္းေဆြးေဆြးလုပ္လာတာ ဆိုေတာ့ ဒါရိုက္တာၿပီးလွ်င္ သူအာဏာအရိွဆံုး ျဖစ္ေလ၏။ သည္ေတာ့ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းမ်ားအေပၚ ေခ်းကိုေခြးႏိုင္သကဲ့သို႔ ႏိုင္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အင္ဂ်င္နီယာဌာနမွ မန္ေနဂ်ာကစ ေၾကာက္ရသည္။ အႏို႔ မေၾကာက္လို႔က မျဖစ္။

ကုလားမႀကီးက ဒရ၀မ္ကုလားကေလးကို လက္သပ္ေမြးထားသည္။ ကုလားေလးကလည္း သစၥာရိွပါေပ့။ သည္သေဘၤာက်င္းမွ လူအားလံုးကို မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနသည္။ ဘယ္သူ ဘယ္အခ်ိန္၀င္လာသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ထြက္သြားသည္။ ဘယ္သူက ဘယ္သူနဲ႔ စကားေျပာေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသည္။ ကန္တင္းကို ဘယ္သူေတြ ဘယ္အခ်ိန္၀င္လာသည္။ လဖက္ရည္ေသာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသည္။ အိုး - သူမသိတာ ဘာမွမရိွ။ ေနာက္ၿပီး သူ႔သခင္ ကုလားမႀကီးကို အကုန္အစီရင္ခံသည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြမွာ နားရြက္ေတာင္မခတ္ရဲ။

ေနာက္ၿပီး သေဘၤာက်င္းမွ ဌာနမ်ားအနက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အင္ဂ်င္နီယာဌာနက ဘယ္သူႏွင့္မွ လံုးေထြးလံုးေထြးမေန။ ကိုယ့္ဌာန ထဲ၌ပင္ စည္းစည္းလံုးလံုးျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ ဒစ္ပ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ခပ္တင္းတင္း ဆက္ဆံသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဌာနဆိုေသာ္လည္း သိပ္ မ်ားမ်ားစားစားရိွတာ မဟုတ္ပါ။ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ ပံုဆဲြ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္။ သည္မွ်သာ ျဖစ္၏။ အားလံုးခင္ဘို႔ေကာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မန္ေနဂ်ာ စိတ္ဓါတ္ကိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ဖတ္ရခက္လွသည္။ ေကာင္းခ်င္ေတာ့လည္းသူ၊ မေကာင္းခ်င္ေတာ့လည္း သူ။ မန္ေနဂ်ာနာမည္က ဆိုင္မြန္။ အျခားႏွစ္ေယာက္မွာ ေဂ်ာ့ဂ်္ ႏွင့္ ကာမစ္ဟုေခၚေသာ မေလးႀကီး ျဖစ္၏။ မေလးႀကီးမွာ အလြန္ သေဘာမေနာ ေကာင္းလွသည္။ သူက သူပံုဆဲြစရာရိွတာဆဲြသည္။ ေနာက္ၿပီး ေန႔ခင္းတစ္ခါ၊ ညေနတစ္ခါ ဘုရားရိွခိုးသည္။ ေသာၾကာေန႔ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ ပလီသြားသည္။ သည္သေဘၤာက်င္းမွာလုပ္တာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီဆို၏။ လခအေၾကာင္းေမးေတာ့ ဟဲဟဲ ဟဲဟဲ ႏွင့္ ေန၏။ ေဟ့ေကာင္ေလး၊ မင္း လခတိုးခ်င္သပဆို တျခားကုမၸဏီသာေျပာင္း။ ဒီမွာေတာ့ လခအေၾကာင္း ေလသံေတာင္ မဟေလနဲ႔။ ငါ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ စ၀င္ကတည္းက ခုထိ တစ္က်ပ္ေတာင္မတိုးေသးဘူး။ ငါတို႔ကေတာ့ အသက္ႀကီးပါၿပီကြာ။ မင္းသာ ကိုယ့္တက္လမ္းကိုယ္ရွာပါ ဟု ဆိုေလ၏။

တစ္ခုဆိုးသည္မွာ ကာမစ္က မနက္တိုင္း သူ႔ကိုယ္ကို ဆီမ်ားလိမ္းသည္။ သည္ဆီမ်ားမွာ အလြန္နံလွ၏။ ထို႔ျပင္တ၀ အဲယားကြန္း ခန္းထဲမွာဆုိေတာ့ သည္အနံ႔ႀကီးက ခ်က္ျခင္းေပ်ာက္သြားတာ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ့္စားပဲြႏွင့္ ကာမစ္စားပဲြမွာ ကပ္လ်က္ရိွသည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ့္ခမ်ာ မနက္တိုင္း သည္ဒုကၡကို ေကာင္းေကာင္းခံစားရေလ၏။

ေဂ်ာ့ဂ်္က တရုတ္ႀကီးျဖစ္၏။ သူကလည္း တစ္ဘာသာျဖစ္သည္။ မႀကိဳက္လွ်င္ မႀကိဳက္သလို ဘုေတာသည္။ အလြန္ ဘုက်လွေသာ ကြ်ႏ္ုပ္မွွာ ေဂ်ာ့ဂ်္ႏွင့္က်မွ အပိုးက်ိဳးရေတာ့သည္။ သည္ေတာ့ သူ႔ကုိ အသာေခ်ာ့ေပါင္းရသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပပါသည္။ အိမ္ျပန္သည့္အခါတိုင္း သူ႔ကားႏွင့္ ကားႀကံဳလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ သက္လည္း သက္သာသည္။ ကားခလည္းမကုန္ေတာ့။

ကြ်န္ေတာ့္ကို အလုပ္ခန္႔တံုးက ဒီဇုိင္နာအျဖစ္ႏွင့္ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္က ပိုက္ဆင္သည့္လုပ္ငန္းတြင္ ၆ ႏွစ္လုပ္လာတာ ဆိုေတာ့ piping design ကို စိတ္လည္း၀င္စားသလို တကယ္လည္း လုပ္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္လုပ္ရသည္က ပံုဆဲြသက္သက္သာ ျဖစ္၏။ ပံုဆဲြတာေတာင္မွ ဘာမွခဲရာခဲဆစ္ဆဲြရတာမဟုတ္။ သေဘၤာတည္ေဆာက္ရာ၌ သေဘၤာေပၚတြင္ ဆင္သည့္ ပိုက္လုိင္းပံုမ်ား ဆဲြေပးရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါလည္း ဘာမွ မခဲယဥ္းပါ။ နဂိုရိွၿပီးသား ပိုက္လိုင္းမ်ားကို အနည္းငယ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးရံုမွ် ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မွာ အလုပ္မ်ားႏွင့္ အသည္းအသန္ နပန္းလံုးေနရသည့္အခါ တစ္ခါမွမရိွစဖူး။ ဆုိင္မြန္က မရင္းတကၠနစ္မွာ အေပါဆံုးကေတာ့ အခ်ိန္ပဲကြ ဟု ဆုိေလသည္။ 

Marinteknik ၏ သူေဌးက ေဟာင္ေကာင္သူေဌးျဖစ္၏။ သူ႔သေဘၤာက်င္းမ်ားမွာ ေဟာင္ေကာင္တြင္လည္းရိွသည္။ စင္ကာပူတြင္ အျမဲေနတာမဟုတ္။ တစ္ခါတစ္ခါမွ ေပၚလာတတ္သည္။ သူက ခရီးသည္တင္ ဖယ္ရီသေဘၤာမ်ား ေဆာက္ကာ ေရာင္းတာျဖစ္သည္။ ေဟာင္ေကာင္ႏွင့္ တရုတ္ျပည္မႀကီး၊ ဂ်ပန္ စသည္တို႔သို႔ ေျပးေသာ သေဘၤာမ်ားျဖစ္၏။ တစ္ခါ တစ္ရံတြင္ ယူေအအီးသူေဌးမ်ားကလည္း မွာသည္ဆို၏။

            သေဘၤာမ်ားကို အလ်ဴမီနီယမ္ႏွင့္ေဆာက္သည္။ ေစ်းေတာ့ႀကီး၏။ သေဘၤာတစ္စီးလွ်င္ အႀကီးအေသးကိုလုိက္၍ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၂၅ သန္းမွ သန္း ၅၀ ထိရိွသည္ဟု ေဂ်ာ့ဂ်္က ေျပာျပပါသည္။ သေဘၤာမ်ားမွာ အႀကီးႀကီးမဟုတ္။ အရွည္ ၄၅ မီတာမွ ၆၅ မီတာ ထိသာရိွသည္။ အင္ဂ်င္တစ္လံုးထဲပင္ စင္ကာပူေဒၚလာ တစ္သန္းေက်ာ္တန္သည္ ဟု သိရပါသည္။ သေဘၤာကေလးမ်ားမွာ ျမန္ႏံႈးျမင့္ High Speed Boat မ်ားျဖစ္၏။ ေအာက္ပါဓါတ္ပံုတို႔မွာ မရင္းတကၠနစ္မွ ေဆာက္ခဲ့ေသာ သေဘၤာပံုစံမ်ားျဖစ္ပါသည္။  

သေဘၤာမ်ားမွာ ၀မ္းတစ္လံုး (Mono Hull) ႏွင့္ ၀မ္းႏွစ္လုံး (Twin Hull) ဟု ႏွစ္မ်ိဳးရိွ၏။ ၀မ္းႏွစ္လံုးသေဘၤာကို Catamaran ဟုေခၚသည္။ ေအာက္ကပံုမွာ ကာတာမာရန္ သေဘၤာပံုျဖစ္ပါသည္။

               မရင္းတကၠနစ္တြင္လည္း အေတာ္ပညာရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ယခင္က ကက္ပဲတြင္လုပ္ခဲ့သည္မွာ သေဘၤာႀကီးမ်ား ျဖစ္ၿပီး ပိုက္လုိင္းေျပးျခင္းကုိ သီးသန္႔လုပ္ရတာျဖစ္၏။ သည္မွာေတာ့ သေဘၤာေဆာက္တာပါ ေလ့လာခြင့္ရသည္။ အလုပ္သိပ္မရိွေတာ့ စာေတြ လိွမ့္ဖတ္သည္။ ရိွသမွ် ဘုတ္အုတ္ႀကီးမ်ားလွန္ကာ ဖတ္သည္။ ကူးတန္တာကူးၿပီး စာအုပ္ခ်ဳပ္ထားသည္။

အျမန္သေဘၤာမ်ားတည္ေဆာက္ရာတြင္ HSC Code 2000 ကိုလုိက္နာရသည္။ သည္စာအုပ္ကို ဘာသာျပန္ထုတ္လိုက္ရလွ်င္ ျမန္မာျပည္မွ သေဘၤာတည္ေဆာက္သူမ်ားအတြက္ အက်ိဳးမ်ားလိမ့္မည္ဟုပင္ ေတြးမိပါေသး၏။ သို႔ေသာ္လည္း မင္းကြာ၊ ခုမွလာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ကုတ္ေတြကက္ေတြ လုပ္မေနပါနဲ႔။ ငါတို႔ဒီလို ေဆာက္လာခဲ့တာ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ေပါ့၊ အေလာင္းစည္သူ မင္းႀကီးေတာင္ ငါတို႔ေဆာက္ေပးတဲ့ ေဖာင္ေတာ္နဲ႔ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ေတာ္မူခဲ့တာမဟုတ္လား ဆိုသည့္အသံမ်ား ၾကားေယာင္မိသျဖင့္ အသာေခါက္ထားလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား ကြ်ႏ္ုပ္ထံ ေတာင္းယူႏိုင္ပါသည္။ မရင္းတကၠနစ္မွ ထြက္လာကတည္းက

သည္စာအုပ္ကို ေခ်ာင္ထဲထိုးထားလိုက္တာ အခု ဘာဆိုဘာမွမမွတ္မိေတာ့ပါ။

            ထုိသေဘၤာမ်ားတည္ေဆာက္ရာတြင္ ယခု ၾသစေတးလ် ေရာက္ေနသည့္ ကို္ေရခ်မ္းတို႔အဖဲြ႔လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကိုေရခ်မ္းတို႔လုပ္ရတာ ကြ်န္ေတာ္ သည္သေဘၤာက်င္းမေရာက္မီကျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္သည္မွာ အလုပ္၀င္ေတာ့ သူတို႔မရိွေတာ့ပါ။ သူ႔လူမ်ား (သူႏွင့္ကုမၸဏီတူျဖစ္သည့္ ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္၊ ကိုသန္း၀င္း၊ ကိုေက်ာ္ျမင့္ဦး စသည္) ကိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံေတြ႔တတ္ပါေသးသည္။

            ကြ်န္ေတာ္စေရာက္ေတာ့ သေဘၤာနံပါတ္ ၁၈၉၊ ၁၉၀ တည္ေဆာက္ကာစ ျဖစ္၏။ သေဘၤာႏွစ္ခုမွာ ပံုစံတူျဖစ္ၿပီး ႏွစ္စီးစလံုး တစ္ၿပိဳင္နက္တည္ေဆာက္တာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သေဘၤာႏွစ္စင္းမွာ လုံး၀ကြက္တိ တူတာေတာ့မဟုတ္။ အနည္းငယ္ ကြာေသး သည္။ သု႔ိတိုင္ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ကြာတာမဟုတ္ပါ။

            ေဆာက္သည္ဆိုရာတြင္ အမွာရိွ၍ ေဆာက္တာမဟုတ္။ သူေဌးက သူ႔ဟာသူေဆာက္ၿပီး ေရာင္းမွာျဖစ္၏။ သို႔အတြက္ ၀ယ္မည့္သူ ရွာရင္း ေဆာက္တာျဖစ္သျဖင့္ ေအးရာေအးေၾကာင္း စိတ္ရိွလက္ရိွ ေဆာက္ေနတာျဖစ္သည္။ ေတာ္ၾကာ လူစီးတစ္ထပ္၊ ကားသယ္မည့္ ေနရာတစ္ထပ္ လုပ္လိုက္။ ေတာ္ၾကာ ကားမသယ္ေတာ့ဘူး၊ လူစီးခ်ည္းပဲ လုပ္မယ္ ဟု ျပင္လိုက္။ ဖ်က္လုိက္၊ ျပင္လုိက္။ ေဆာက္လုိက္၊ ဖ်က္လိုက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးပံုစံေျပာင္း လုပ္ေနသည္။ ပံုစံေျပာင္းတယ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ေလးမဟုတ္ပါ။ အလူမီနီယမ္အျပားႀကီးမ်ားကို ဆင္လုိက္၊ ျဖတ္လိုက္လုပ္ရတာ ျဖစ္၏။ ကေလးကစားစရာမ်ားလို ခုေဆာက္လိုက္၊ ခုျပင္လိုက္လုပ္လို႔ရတာမဟုတ္။ အနည္းဆံုး ငါးလ ေျခာက္လ အခ်ိန္ယူၿပီး ျပင္ရတာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆိုင္မြန္ေျပာသလို မရင္းတကၠနစ္တြင္ အေပါဆံုးမွာ အခ်ိန္ျဖစ္ေလရကား သူတို႔မွာ စိတ္ရိွတုိင္း ကစားေနပါ၏။

ကြ်န္ေတာ္ မရင္းတကၠနစ္တြင္ ၂ ႏွစ္လုပ္ခဲ့ရာ ထို ၂ ႏွစ္အတြင္း ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေပးခဲ့ရေသာ အလုပ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ထုတ္ခဲ့ရေသာ လခမွာ ဘယ္လိုမွ တန္စရာအေၾကာင္းမရိွ။ ကြ်န္ေတာ္သာမဟုတ္။ အျခားသူမ်ားလည္း သည္အတိုင္းခ်ည္း ျဖစ္သည္။ သည္ပံုစံအတိုင္း သာဆို သည္သေဘၤာက်င္း မၾကာမီ ေဒ၀ါလီခံရဘို႔သာ ရိွသည္။ သူေဌးက မခ်ိမဆန္႔ခ်မ္းသာေနရင္ေတာ့လည္း မေျပာတတ္ပါ။ ခုေတာ့ ဘယ္လိုစခန္းသြားေနသည္မသိ။

ကြ်န္ေတာ္လုပ္ခဲ့သည့္ ၂ ႏွစ္အတြင္း သူတို႔ ဤ ၁၈၉၊ ၁၉၀ ကို ေဆာက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ထြက္လာသည့္တိုင္ လက္စမသပ္ ေသး။ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ရသည္မွာ ထုိသေဘၤာမ်ားတြင္ ေျပးထားသည့္ ပိုက္လိုင္းပံုမ်ား ဆဲြေပးရျခင္း ျဖစ္သည္။ သေဘၤာက ေသးေသးကေလး ျဖစ္ရာ ပိုက္လိုင္းမွာ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား ရိွတာမဟုတ္။ သည္ေတာ့ သူတို႔က ဒီဟာမႀကိဳက္ဘူး။ ဒီလုိေျပာင္းမယ္ ဟုေျပာခ်ိန္မွအပ အျခား အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေျပာပေလာက္ေအာင္ လုပ္စရာမရိွ။ ထို႔ေၾကာင့္ အထက္တြင္ေျပာခဲ့သလို သေဘၤာေဆာက္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ABS, DNV, LLOYDS တုိ႔မွ ဘုတ္အုပ္အထူႀကီးမ်ားကို တစ္ခန္းခ်င္း လွန္ေလွာ ဖတ္ရႈျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းရပါသည္။

            သည္တြင္ အလ်ဥ္းသင့္သျဖင့္ သူတို႔လူလည္က်ပံုကေလး ေျပာျပပါရေစ။ အျခားမဟုတ္ပါ။ စားပဲြေနရာခ်ေပးပံု ျဖစ္၏။ အခန္းတြင္ နံရံေလးဖက္ရိွသည့္အနက္ နံရံတစ္ဖက္တြင္ drawing မ်ားထားသည့္စင္ႏွင့္ တံခါးရိွသည္။ သူတို႔ ၃ ေယာက္က အျခားနံရံသံုးဖက္ကုိ ေက်ာေပးကာ ထိုင္ၾကသည္။ အခန္းတြင္းသုိ႔ အားလံုးမ်က္ႏွာမူထားၾက၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္စားပဲြကိုမူ တံခါးရိွေသာ နံရံဖက္တြင္ထားၿပီး နံရံႏွင့္ကပ္ထားသည္။ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က အားလံုးကို ေက်ာေပးထားရၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ ကြန္ျပဴတာမ်က္ႏွာျပင္မွာ သူတို႔ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ ျမင္ရသည့္အေနအထား ျဖစ္၏။

            လူေပကပဲ၊ ဘယ့္နဲ႔ အျမဲတမ္း အလုပ္ခ်ည္း လုပ္ေနႏုိင္ပါ့မလဲဗ်ာ။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အီးေမးေလးဘာေလး ဖြင့္ဖြက္ ဖတ္မွာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ သန္႔ခ်င္သူျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္ထဲတြင္ အလီဘာဘာလုပ္မည္ တစ္ခါမွ စိတ္ကူးဖူးသူ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ခဏတစ္ျဖဳတ္ အီးေမး ၅ မိနစ္ေလာက္၊ မနက္တစ္ခါႏွစ္ခါ၊ ညေနတစ္ခါႏွစ္ခါ ဖြင့္ဖတ္တာ ဘာမွ အလုပ္ကို ထိခိုက္စရာမလိုဟု သည္လိုပင္ယူဆပါသည္။ ထုိ႔ျပင္တ၀ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ဘာမွ လုပ္စရာအလုပ္ ေရေရရာရာမရိွဘဲ အခ်ိန္မ်ားစြာ ပိုေနသည္ျဖစ္ရာ၊ အလုပ္မရိွသည့္အခါမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အီးေမးဖြင့္ပါသည္။ ထိုအခါ မစၥတာဆုိင္မြန္ဆိုသည့္ မန္ေနဂ်ာႀကီး က အလုပ္ထဲတြင္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥႏွင့္ အင္တာနက္မသံုးရန္ ေခၚသတိေပးပါ၏။

            သူႏွင့္တကြ အျခားသူမ်ားေရာ ၈ နာရီပတ္လံုး အလုပ္ခ်ည္း ကုန္းရုန္းလုပ္ေနပါသလား။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔လုပ္ပါသည္ ဟု ေျပာလွ်င္ေတာင္ မယံုပါ။ လုပ္စရာအလုပ္ ေရေရရာရာမရိွဘဲ တစ္ေန႔လံုး သူတို႔ ဘာအလုပ္ေတြကို မနားမေနလုပ္ေနပါသလဲ။ သူတို႔ ေမာ္နီတာမ်ားမွာ နံရံကို မ်က္ႏွာမူထားသျဖင့္ သူတို႔ ဘယ္ဆိုဒ္၀င္ေနသည္ကို မည္သူသိႏိုင္ပါမည္နည္း။ ကြ်န္ေတာ္ အီးေမးဖြင့္တာက်ေတာ့ မႀကိဳက္။

ကြ်န္ေတာ္ မရင္းတကၠနစ္မွ ထြက္မလာမီ ၃ လေလာက္အလိုတြင္ ဆိုင္မြန္၌ ကင္ဆာေရာဂါ ရပါသည္။ ထိုအခါ အလုပ္သို႔ ေကာင္းေကာင္းမလာႏိုင္ေတာ့။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကုိယ္စား ကာစတန္မာမ်ားေမးလာေသာ ေမးခြန္းမ်ား၊ Class က ေမးလာေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖေပးရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကြန္ျပဴတာကို ဖြင့္ရသည္။ သည္ေတာ့မွ သူ႔ကြန္ျပဴတာထဲတြင္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေသနတ္ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေလယာဥ္ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေခြးပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဘီကီနီႏွင့္ ေကာင္မေလးပံုမ်ား စသည္တုိ႔ကို ေတြ႔ရပါေတာ့သည္။ သူ သည္ပံုမ်ားကို ရံုးခ်ိန္အတြင္း ရွာေဖြ ေဒါင္းလုတ္မလုပ္ဘဲ မည္သည့္အခ်ိန္ သြားလုပ္ပါသနည္း။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ သူႏွင့္ဖက္ၿပိဳင္ အျငင္းပြားေနစရာ မလိုေတာ့ပါ။ ယခုသူ႔မွာ ကင္ဆာေရာဂါရေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ အခ်ိန္ရိွသမွ် ေဆးရံု၌ ကုန္ဆံုးေနရၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ (ကြ်န္ေတာ္ မရင္းတကၠနစ္မွ ထြက္လာၿပီး ၂ လခန္႔အၾကာတြင္ ဆိုင္မြန္ဆံုးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ထုိသေဘၤာက်င္း၌ အတူလုပ္ခဲ့သူ၊ ယခုလည္း ဆက္လုပ္ ေနေသးသူ ျမန္မာမိန္းကေလးက လွမ္းဖံုးဆက္ပါသည္။)

ဒစ္ပ္တို႔က ေသာၾကာေန႔ညေနဆိုလွ်င္ ဖဲ၀ိုင္းဖဲြ႔သည္။ အထူးသျဖင့္ လကုန္ရက္မ်ားျဖစ္၏။ ဖဲ၀ိုင္းမွ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ေအာ္ဟစ္ ရယ္လိုက္သံမ်ားၾကားရလွ်င္ ကာမစ္က ဟြာလားေ၀၊ တာဘိုေလတာဟန္းလား ဟု ဆို၏။ ျမန္မာလို မခံစားႏုိင္ဘူး ဟု ဘာသာျပန္ရမည္ ထင္ပါသည္။ ရီသူမွာ အျခားသူမဟုတ္။ သူတို႔က ေလဒီေဘာ့စ္ဟုေခၚသူ ပရီစီလီယာ ျဖစ္၏။ ေသာၾကာေန႔ညေန ၃ နာရီေလာက္ဆိုလွ်င္ တစ္ရံုးလံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အားလံုးစည္းေ၀းပဲြခန္းထဲေရာက္ကာ ၀ိုင္းဖဲြ႔ၾက၏။ ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ထို၀ိုင္းထဲတြင္ မပါသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဌာန တစ္ခုသာရိွသည္။

(၈၄) ကြ်ႏ္ုပ္ ကေနဒါ ေအးဂ်င့္ျဖစ္ရျပန္ျခင္း

            အထက္တြင္ဆိုခဲ့သည့္ ဦး၀င္းေအာင္ေက်ာ္၏ ဆတ္ေဆာ့မႈေၾကာင့္ ကေနဒါသို႔လူပို႔ရန္ ကြ်န္ေတာ္လႈပ္ရွားပါသည္။ ပထမ အသိ ျမန္မာမ်ားမွ ပိုက္ဖစ္တာလုပ္တတ္သူ၊ ဂေဟေဆာ္တတ္သူမ်ားကို စည္းရံုး၏။ ကေနဒါသြားရမည္၊ လခေကာင္းေကာင္းရမည္ ဆိုေတာ့ လာၾကသည္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အသိမ်ားတြင္ပါမက အသိမ်ား၏အသိမ်ားေရာ၊ သတင္းအနံ႔ရသူမ်ားေရာ၊ ေရာရာေသာင္းေျပာင္း အကုန္ လာသည္။

            သို႔ေသာ္ ကေနဒါဆိုတာ အေမရိကန္ႏွင့္စပ္ေနေသာ အေနာက္ႏုိင္ငံႀကီးျဖစ္သျဖင့္ အေရွ႔ႏိုင္ငံမ်ားလို ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိႏွင့္ ရတာ မဟုတ္။ ပိုက္ဖစ္တာဆုိလွ်င္ ဘယ္လိုအရည္အခ်င္းေတြရိွရမည္။ ဘာစာေမးပဲြေတြ ေျဖရမည္၊ ဘာေတြသိထားရမည္ စသျဖင့္ ပုိက္လုပ္ငန္း သာမက အဂၤလိပ္စာ၊ သခၤ်ာအတြက္အခ်က္၊ သူတို႔ဆီက အလုပ္သမားဆိုင္ရာဥပေဒ၊ အေထြေထြဗဟုသုတ စသျဖင့္ အားလံုးလိုသည္ ျဖစ္ရာ ထိုကိစၥမ်ားအတြက္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ သြားခ်င္သူ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ားကို အလကားမတ္တင္း သင္တန္းမ်ား ေပးရပါေတာ့၏။

            ပေရာဂ်က္က ဘယ္ေနမွန္းမသိေသး။ လူဘယ္ႏွေယာက္ ေခၚမည္မွန္းမသိေသး။ မည္သည့္ ကုမၸဏီမွန္းလည္း မသိေသး။ ဦး၀င္း ေအာင္ေက်ာ္က လူတစ္ရာေလာက္လိုခ်င္တယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ရေအာင္စုထားလုိက္ပါ ေျပာလုိက္။ ေတာ္ၾကာ လူ ၄၀ မၾကာခင္ ေခၚေတာ့ မယ္။ ခုကတည္းက အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားလုိက္ပါ ေျပာလုိက္။ သူေျပာတာ အဟုတ္ႀကီးမွတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ လုပ္ပါဦးဟ၊ ခု ကုိယ့္မွာ ေကာင္းရာမြန္ရာဆိုလို႔ လူအစိတ္ပဲ ရေသးတယ္။ ကိုေသာင္းတန္ ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ မရိွေတာ့ဘူးလား၊ စသျဖင့္ ဟိုလူ႔ဖံုးဆက္၊ ဒီလူ႔ဖံုးဆက္။

            ကြ်န္ေတာ့္ထံလာေသာ လူမ်ားအနက္မွ အခ်ိဳ႔မွာ ကေနဒါသို႔ေရာက္ကာ ႀကီးပြားေနၿပီျဖစ္ေသာ ပထမဆံုးအသုတ္ ၅ ေယာက္ ျဖစ္သည့္ ကိုေစာထြန္းျမတ္၊ ကိုမင္းသြင္၊ ကိုစိုးသိန္း၊ ကိုတိုးလြန္း၊ ကိုဉာဏ္၀င္း တို႔ ျဖစ္၏။ ၅ ေယာက္သြားတာ မွန္ေသာ္လည္း ကိုဉာဏ္၀င္း မွာမူ စာေမးပဲြမေအာင္သျဖင့္ ျပည္ေတာ္ျပန္ခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သူတို႔မွာ စင္ကာပူ၊ Keppel FELS တြင္ လုပ္သက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာ လခ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ရေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ပုိက္ဆံလည္း စင္ကာပူူေဒၚလာ ၄ - ၅ ေထာင္ေလာက္ကုန္ေသး။ လက္ရိွအေျခအေနလည္း ပ်က္ယြင္းေသး ဆုိျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။ FELS တြင္ျပန္၀င္ဘို႔ရာမွာ မေသခ်ာေတာ့ပါ။ အလုပ္သစ္ရွာလွ်င္လည္း သည္လိုလခ၊ သည္လိုအေျခအေနျပန္ရဘို႔ အေတာ့္ကိုမလြယ္ေတာ့ပါ။ ခုေတာ့ ကိုဉာဏ္၀င္းမွာ ျမန္မာျပည္သို႔အၿပီးျပန္သြားၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ သူႏွင့္အဆက္အသြယ္ မရေတာ့ပါ။ 

            သူတို႔မွာ တစ္ေယာက္မွလဲြလွ်င္ အလြန္ရိုးသားသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔ကေနဒါသြားရဘို႔ ေသခ်ာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္ ၅၀၀ စီေပးပါသည္။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းျခင္းမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ပိုက္ဆံ ၄၀၀၀ ေလာက္ အိတ္ထဲကထြက္ထားတာ သူတို႔ သိပါသည္။ ေအးဂ်င့္ဖီးကိစၥေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆက္မလုပ္ဘို႔ရာ စိတ္ဒံုးဒံုးသာခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။ 

            အျခားသူမ်ားမွာ ကိုေက်ာ္ျမတ္သူ၊ ကိုေဇာ္ခင္၊ ကိုၾကည္လြင္၊ ကိုဇင္ျမတ္၊ ကိုေအာင္ေအာင္၊ ကိုႏိုင္၀င္း၊ ကိုသိန္းလြင္၊ ကိုေကာင္းျမတ္စံ၊ ကိုမ်ိဳးေဇာ္၊ ကိုမင္းသစၥာ၊ ကိုစိုးၾကည္ အေတာ့္ကိုမ်ားပါသည္။ လူ ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ရိွမည္ထင္၏။ အားလံုး မမွတ္မိ ေတာ့ပါ။

            ယခု ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ ေၾသာ္- အေတာ္လည္း ရူးတဲ့ငါပါလား ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ႏႈတ္ခမ္းမဲ့မိပါသည္။ သူက လူ ၄၀ အလ်င္စလို လိုတယ္ဆိုသည့္တိုင္ ကဲ၊ အဲဒါဆို အဲဒီဘက္က လူလိုတဲ့အေထာက္အထား ျပပါ။ ဘယ္ပေရာဂ်က္မွာ ဘာေတြလုပ္ရမွာလဲ။ ကုမၸဏီနာမည္က ဘာတဲ့လဲ။ တစ္နာရီဘယ္ေလာက္ရမလဲ။ ဘယ္ေတာ့စမလဲ စသျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ေမးဘို႔ မသင့္ပါလား။ ခုေတာ့ သူ လူလိုတယ္ဆုိတာႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ျပာျပာသလဲ လူေတြလုိက္စု။ ဟိုဘက္က ဒီစာေမးပဲြေတြေျဖရမည္ဆုိတာႏွင့္ ပိုက္ဆံလည္း တစ္ျပားမွ မရပါဘဲလွ်က္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သင္တန္းေတြေပး။ သခ်ၤာေတြ၊ အဂၤလိပ္စာေတြသင္ေပး။ အင္တာဗ်ဴးရင္ ဘယ္လိုေျဖရမည္ဆိုတာေတြပါ ေလ့က်င့္။

            ကြ်န္ေတာ္သည္လို လုပ္ေနသည္မွာ ခဏေလးမဟုတ္ပါ။ တစ္ႏွစ္ခဲြခန္႔ ၾကာပါသည္။ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့ မိတ္ေဆြမ်ား ခင္ဗ်ား။ ဟိုဘက္က ပို႔လာသမွ် စာရြက္စာတမ္းေတြ မိတၱဴကူးၿပီး သြားခ်င္သူမ်ားကို ေ၀ရသည့္အခတင္ မနည္းပါ။ ေတာ္ၾကာ ဟိုေဖာင္ေတြ ျဖည့္ပါဦး။ ေတာ္ၾကာ ဒီပံုစံေတြလိုေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ ေဟာဒီအဂၤလိပ္စာေမးခြန္းေတြ ေလ့က်င့္ထားပါ စသျဖင့္ အေတာ့္ကိုမ်ားပါသည္။

            အင္တာနက္မွ အခမဲ့ ေဒါင္းလုတ္ လုပ္ယူႏိုင္သည့္ပံုစံမ်ားမွအပ သူလည္း ေမးခြန္းမ်ား၊ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား၊ သင္ရိုးမ်ားကို ေစ်းႀကီး ေပး ၀ယ္ရတာ ျဖစ္၏။ ပံုစံအလြတ္မ်ား၊ အဂၤလိပ္စာ ေမးခြန္းမ်ား၊ ပိုက္ဖစ္တာေမးခြန္းမ်ား၊ ဂေဟေမးခြန္းမ်ား ယခုတိုင္ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ရိွပါေသးသည္။ ျဖည့္ၿပီးသားပံုစံမ်ား၊ အေျဖလႊာမ်ား၊ လက္ကမ္းစာေစာင္မ်ား၊ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား စသည္မ်ားကိုေတာ့ လႊင့္ပစ္လိုက္တာ ၾကာပါၿပီ။ ေမးခြန္းမ်ားမွာ အဂၤလိပ္စာကို ဘယ္ေလာက္နားလည္သနည္းဟု စစ္ေဆးေသာေမးခြန္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္တြင္ နမူနာတစ္ပုဒ္ကို ျပထားပါသည္။

ေလးငါးလေလာက္ၾကာေတာ့ ဦး၀င္းေအာင္ေက်ာ္ စင္ကာပူကို ေရာက္ခ်လာ၏။ စင္ကာပူတြင္ ရံုးခန္းဖြင့္သည္။ ေၾကာ္ျငာမ်ား ေ၀သည္။ ကြ်န္ေတာ္ေရြးထားသူမ်ားႏွင့္ ေတြ႔သည္။ အျခားေအးဂ်င့္မ်ားျဖစ္ေသာ ေငြစင္ေယာ္၊ ဂလိုဘယ္စသည္တို႔ႏွင့္ ဆက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဓါတ္ပံုမ်ားရိုက္ယူကာ website ေတြဘာေတြ လုပ္သည္။ သူက သူ႔ကုမၸဏီကုိ WEA ဟုနာမည္ေပး၏။ သူႏွင့္ကေနဒါလူမ်ိဳး ပါတနာ တစ္ေယာက္ေပါင္းကာ လုပ္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ သူတို႔နာမည္ေရွ႔စာလံုးမ်ားကိုယူကာ အမည္ေပးျခင္းျဖစ္၏။ A ကေတာ့ Agency ျဖစ္ပါသည္။

            အေျပာကေတာ့ ေရႊမန္း ျဖစ္၏။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ေကာင္းစားေအာင္။ ကေနဒါတြင္ ျမန္မာအသိုင္းအ၀န္းတစ္ခု ထူေထာင္ရ ေအာင္။ ကေနဒါေရာက္လာသူမ်ားကို မီွကာ အျခားျမန္မာမ်ားကိုလည္း ေခၚႏုိင္ေအာင္ စသျဖင့္ ျဖစ္၏။ သူက ေရွ႔ေနျဖစ္သည္။ ေရွ႔ေန ဆိုေသာလူတန္းစားမ်ားမွာ အလုပ္သေဘာအရပင္ ၾကမ္းပိုးကို လိပ္ျဖစ္ေအာင္ေျပာရသူမ်ားျဖစ္ေလရာ သူေျပာသလို ကြ်န္ေတာ္ျပန္မေျပာျပ တတ္ပါ။

             သူက ပင္နင္စူလာတြင္ အခန္းငွားကာ ရံုးခန္းဖြင့္သည္။ စာေရးငွားသည္။ သြားခ်င္ပါသည္ဟု စာရင္းေပးထားသူမ်ားကို ကိုမ်ိဳးသန္းဦးက ထိုအခန္းတြင္ပင္ ပိုက္ဖစ္တာ သင္တန္းေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အင္ဂ်င္းနီးယားရင္းသခၤ်ာအေျခခံ၊ ဂေဟဆက္နည္း အတတ္ပညာ အေျခခံမ်ားကို ပင္နင္စူလာအနီး ကက္ပီေတာ္ စင္တာရိွ TMC Education Centre တြင္ အခန္းငွားကာ သင္ေပးသည္။  အဂၤလိပ္စာအေနႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးလွ်င္ မည္ကဲ့သို႔ေျပာရဆိုရမည္ကို ျမန္မာကလပ္မွ ဦးစိန္၀င္းပင္လွ်င္ တစ္ခ်ိန္လာကာ သင္ေပးပါေသး၏။ ေနာက္ေတာ့ ၿမိဳ႔ထဲတစ္တန္တကသြားရတာ အလုပ္ရႈပ္လွသည္ႏွင့္၊ ထို႔ျပင္တ၀ အခန္းငွားခမွာလည္း ေစ်းႀကီးသျဖင့္ ထိုအခန္းကို ဆက္မငွားေတာ့ပဲ အိမ္အနီး၊ တုိက္ေအာက္မွ ေက်ာက္ခံုမ်ားတြင္ပင္ သင္ေပးပါေတာ့သည္။

            ေျပာရလွ်င္ ဇာတ္လမ္းက အရွည္ႀကီးျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ပ်င္းစရာေကာင္းလွေသာ မလိုအပ္သည္မ်ား ခ်န္ခဲ့ပါေတာ့မည္။

            လက္ေရြးစင္စစ္ရန္ ကေနဒါမွ ေအးဂ်င့္မ်ားလာမည္။ အဆင္သင့္ျပင္ထားလိုက္ပါဆို၍ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စာေမးပဲြခန္းငွားျခင္း၊ ဂေဟ လက္ေတြ႔စစ္ရန္ ဂေဟစစ္ေဆးသည့္စင္တာရွာျခင္းမ်ား လုပ္ရ၏။ ဂေဟသင္တန္းေက်ာင္း သုံးေလးေက်ာင္းလိုက္ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ သေဘၤာက်င္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွ စင္တာတစ္ခုကို စရံသတ္လိုက္သည္။ စင္တာပိုင္ရွင္ တရုတ္အဖိုးႀကီးမွာ အလြန္လည္သူျဖစ္သည္။ ဒရ၀မ္ ကေလးမွာ ရခိုင္ကေလးျဖစ္၏။ သြားရင္းလာရင္း သူႏွင့္စကားစေနေျပာၾကည့္သည္။ သူကေတာ့ သူ႔အေနအထားကို အလြန္ေက်နပ္ ေနသူျဖစ္၏။

            အဂၤလိပ္စာစစ္ရန္ ကေနဒါမွ ေအးဂ်င့္လားဘာလား (ေမ့ေနပါၿပီ) လာသည္။ သူတို႔က ေမးခြန္းမ်ားကို စာအိတ္ႏွင့္ခ်ိတ္ပိတ္ယူခဲ့ တာ ျဖစ္ၿပီး စာေမးပဲြခန္းထဲေရာက္မွ ေဖာက္တာျဖစ္သည္။ စာေမးပဲြခန္းကို ကြ်န္ေတာ္က ငွားေနက် TMC Education Centre တြင္ငွားလုိက္ ပါသည္။ အဂၤလိပ္စာကမူ သိပ္မဆိုးလွပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ဖန္တစ္ရာေတေနေအာင္ သင္ေပးထားတာျဖစ္သျဖင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျဖႏိုင္ၾကပါ သည္။ သို႔တိုင္ ဘာမွသင္မေပးထားေသာ အိႏိၵယကုလားကေလးတစ္ခ်ိဳ႔က ေသေသခ်ာခ်ာသင္ေပးထားေသာ ျမန္မာကေလးမ်ားထက္ အမွတ္ပိုမ်ားတာ ေတြ႔ရပါေသးသည္။

ထို႔ေနာက္ welder မ်ားကို လက္ေတြ႔စစ္ရန္ ၀ပ္ေရွာ့သုိ႔ေခၚသြားသည္။ ျဖတ္တာေတာက္တာ၊ ဂေဟေဆာ္တာ စသည္တို႔လုပ္ရန္ ကြ်န္ေတာ္က နဂိုကတည္းက ပစၥည္းမ်ားျပင္ခိုင္းထားသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေသခ်ာေစရန္ ေန႔ခင္းပိုင္းကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္လူမ်ားကိုလႊတ္ကာ ဂေဟစက္မ်ားကို သြားေရာက္စစ္ေဆး ျပင္ဆင္ထားေစပါသည္။

            ညေနပိုင္းတြင္ ကေနဒါမွ စစ္ေဆးသူမ်ားအပါအ၀င္ ဦး၀င္းေအာင္ေက်ာ္၊ ေဒၚေဌးေဌးယုစံ စေသာ ေအးဂ်င့္မ်ားပါလာကာ ဂေဟေဆာ္ျခင္း၊ ျဖတ္ေတာက္ျခင္းမ်ား စစ္ေဆးပါသည္။ ဘာျပႆနာမွမရိွ။ အားလံုးေခ်ာေခ်ာေမာေမာပင္ ျဖစ္၏။ ျပႆနာက စာေမးပဲြ စစ္ၿပီးမွ စသည္။

            အားလံုးျပန္ၾကရန္ျပင္ေတာ့မွ လာေျဖၾကသူမ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ပ္ပါမစ္ေတြ ဟိုတရုတ္အဖိုးႀကီးက အကုန္သိမ္းထားတယ္ ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဒါပြလွ်က္ မင္းဘာေၾကာင့္သူတို႔ ၀ပ္ပါမစ္ေတြ သိမ္းထားရသလဲ ဟု ရန္ေထာင္၏။ ထိုအခါက်မွ အဘိုးႀကီးက ဘီလ္စာရြက္ထုတ္ေပးကာ မင္း၊ ဒီပိုက္ဆံအကုန္ရွင္းေပးရင္ ငါျပန္ေပးမွာေပါ့ကြာဟု မထီေလးစားဆိုသတည္း။

            ဟိုက္၊ ရွာလပတ္ရည္။ ကြ်န္ေတာ္သူႏွင့္ ေစ်းစကားေျပာတံုးက တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္၊ ႏွစ္နာရီၾကာမည္ စသျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာထားတာ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူက သူ႔ပစၥည္းမ်ားကို ကြ်န္ေတာ့္လူမ်ားလႊတ္ျပင္ခိုင္းခ်ိန္က စမွတ္ထားၿပီး လာသမွ် လူုဦးေရကို စေရာက္သည့္နာရီျဖင့္ေျမွာက္ထားသည္ျဖစ္ရာ စုစုေပါင္း စင္ကာပူေဒၚလာ ၃၈၀၀ က်သည္ဟု ေရးထားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာထားသည့္ေစ်းႏံႈးအတုိင္းမဟုတ္သျဖင့္ ျငင္းေသာ္လည္း သူက ‘မင္းေျပာတာ စာေမးပဲြေျဖဘို႔ပဲ၊ ဒါေတြႀကိဳျပင္ဘို႔မပါဘူး။ မင္းလူေတြ ငါ့ပစၥည္းေတြကိုင္တယ္ဆိုကတည္းက ငါ့၀ပ္ေရွာ့ကို မင္းတို႔သံုးတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီအတြက္ငါေတာင္းတာပဲ’  ဟု ဆို၏။ ‘မင္း၀ပ္ေရွာ့ကို လာျပင္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ မင္းေတာင္းထားတာက စာေမးပဲြေျဖတဲ့ႏံႈးအတိုင္း ေတာင္းထားတာပါလား။ မင္းပစၥည္းေတြကို အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ငါတို႔လာလုပ္တာ။ ဘာတစ္ခုမွ မသံုးရေသးဘဲနဲ႔ ဘယ့္နဲ႔လုပ္ ဒီေစ်းေပးႏုိင္မလဲ’  ဆိုေသာ္လည္း မရပါ။ အတင္းျငင္း ေန၏။ သူက အလုပ္သမားမ်ား၏ ၀ပ္ပါမစ္မ်ားကိုသိမ္းထားကာ ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီး အပိုင္ကုိင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါမ်ိဳးလုပ္စားလာတာ ဘယ္ႏွစ္ခါရိွၿပီမသိ။

            ထိုအခ်ိန္၌ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ဦး၀င္းေအာင္ေက်ာ္ ရိွေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း စစ္ကူေလးမ်ား ရလိုရျငား သူ႔ဆီသြားကာ ဒီမွာဦး၀င္းေအာင္ေက်ာ္၊ ဒီလိုဒီလိုေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဒါ ဒီတရုတ္ သက္သက္ညစ္တာ ဟု ေျပာျပေလေသာ္ အင္မတန္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလွပါေသာ ၎က မည္သို႔ ျပန္ေျပာသည္ထင္ပါသနည္း။

            ဒါ ခင္ဗ်ားလုပ္ထားတာေလဗ်ာ၊ က်ဳပ္နဲ႔ဘာဆိုင္လို႔တံုး ဟု မ်က္ႏွာထိ၊ မ်က္ႏွာထားႀကီးႏွင့္ ျပန္ေျပာေလ၏။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲ ဒိန္းကနဲ အလံုးတစ္လံုး တက္ေဆာင့္၏။ ရင္ထဲ၌ပင္ ေတာက္တစ္ခ်က္ ျပင္းစြာေခါက္ကာ ဘယ္သူ႔ကို ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ တရုတ္ကို ကိုင္း၊ မင္းငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ ဟု ေခၚကာ တကၠစီငွားလွ်က္ အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။ ၀ပ္ပါမစ္မ်ားလည္း ယူခိုင္းခဲ့၏။ ကိုေစာထြန္းျမတ္ကိုလည္း အတူလိုက္ လာရန္ေခၚခဲ့ကာ အိမ္ေရာက္ေသာ္ သူေတာင္းသေလာက္ ခ်က္လက္မွတ္ေရးေပးလုိက္၏။ ထုိအခါမွ သူလည္း ၀ပ္ပါမစ္မ်ားအားလံုးကို ျပန္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၀ပ္ပါမစ္မ်ားကို စံုမစံုစစ္ေဆးၿပီး ကိုေစာထြန္းျမတ္ကိုပင္ တကၠစီႏွင့္ ၀ပ္ေရွာ့သုိ႔ျပန္လႊတ္လိုက္ရသည္။ ၀ပ္ေရွာ့တြင္ စာေမးပဲြလာေျဖသူအားလံုး ၀ပ္ပါမစ္ျပန္ယူရန္ ေစာင့္ေနသည္မဟုတ္လား။ 

            ထုိညတြင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကီလို ၄၀၀၀ မာရသြန္ေျပးလုိက္ရသူပမာ အလြန္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လွ်က္ ေျခကုန္လက္ပမ္းလည္းက်၊ စိတ္ဓါတ္မ်ားလည္းက်ကာ ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘဲ စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္ အိပ္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ေခြ်းေတြသံေတြႏွင့္ ညစ္ပတ္၊ နံေစာ္လွ်က္ ရိွေသာ္လည္း ေရေတာင္မခ်ိဳးမိဟု ထင္ပါသည္။ သည္ ကေနဒါသို႔ လူပို႔သည့္ကိစၥ စလုပ္ပါၿပီ ဆိုကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္မွာ အိတ္စိုက္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ယခုထိ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရေသး။ သို႔ေသာ္ ယခုတစ္ခါစိုက္လိုက္ရသည္ကေတာ့ အေတာ့္ကို အီစလံေ၀ေအာင္ စိုက္လုိက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္ကတည္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း အျပစ္တင္ကာ ေနာင္တမ်ားလည္း အေတာ္ရသြားပါေတာ့၏။

            ေျပာရမည္ဆုိလွ်င္ သည္လိုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္က ခံရတာ သည္တစ္ႀကိမ္တည္း မဟုတ္ပါ။ ဟုိးငယ္စဥ္၊ ေက်ာင္းၿပီးစ အလုပ္မရိွ၍ အိမ္၌ရိွသမွ် ေရႊတိုေငြစကေလးမ်ားေရာင္းကာ ဗီဒီယိုေထာင္၊ ျပစားစဥ္ကလည္း သည္လိုပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဗီဒီယို ကန္ထရိုက္ ဆဲြျပၿပီး ပိုက္ဆံမရွင္း၊ တစ္ေန႔ေပးႏိုး၊ တစ္ေန႔ေပးႏိုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုး မေတာင္းဘဲထားလုိက္ရေတာ့သည္ထိ ျဖစ္၏။ သိပ္မၾကာခင္ ႏွစ္မ်ားကလည္း အလြန္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက သူတို႔ စက္၀ယ္တာ ပိုက္ဆံမေလာက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္အား ေခတၱစိုက္ထားေပးရန္ ေျပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အတိုးေတာင္းကာ စိုက္ေပးလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ပိုက္ဆံတကယ္ျပန္ဆပ္ေတာ့ အေမရိကန္ေဒၚလာ ေစ်းကြက္ပ်က္ၿပီး ေငြလဲႏံႈးမ်ား အႀကီးအက်ယ္က်ဆင္းသြားရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူတို႔ေပးေသာ အတိုး ၃၀၀၀ ရသည့္တိုင္ စင္းေဒၚလာ ၇၀၀၀ ခန္႔ ဆံုးရံႈးသြားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်မ္သာသူမဟုတ္ပါ။ သည္ပိုက္ဆံမ်ားမွာ အိမ္၀ယ္ရန္ စုထားေသာ ပိုက္ဆံမ်ားျဖစ္ရာ သည္လိုဆံုးရံႈး သြားေတာ့ အိမ္ဘုိးေပးေခ်ရာတြင္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ပါသည္။ 

            သုိ႔ေသာ္လည္း ဘာတတ္ႏုိင္မလဲကြာ၊ ကံေပါ့ ဟု စိတ္ကိုေျဖကာ ေမ့ေဖ်ာက္ထားရပါသည္။ စိတ္ညစ္ေနလို႔လည္း သည္ပိုက္ဆံ ျပန္ရလာစရာအေၾကာင္း မရိွပါ။

 (၈၅) ကိုျမင့္သိန္း၏ ပေယာဂႏွင့္ ျမန္မာအိမ္ေဖာ္တစ္ဦးအား ကူညီရျခင္း

            ၂၀၀၆ ခုႏွစ္၏ တစ္ေန႔ေသာ ေန႔ခင္း။ အလုပ္ထဲ၌ ဘာမွလုပ္စရာမရိွသျဖင့္ ငိုက္မ်ဥ္းေနစဥ္ ကိုျမင့္သိန္းထံမွ ဖံုးမက္ေဆ့ခ်္ ၀င္လာ ၏။ ျမန္မာအိမ္ေဖာ္မိန္းကေလးတစ္ဦး သူ႔႔အလုပ္ရွင္ မတရားလုပ္သျဖင့္ ထြက္ေျပးလာသည္။ ယခု သီလရွင္ေက်ာင္း၌ ေနေနသည္။ အဲဒါ ရဲတိုင္ခ်င္လို႔ လုိက္လုပ္ေပးစမ္းပါ စသျဖင့္ ျဖစ္၏။

            ေျပာရလွ်င္ ကိုျမင့္သိန္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေခ်ာက္က်ခဲ့ရေပါင္း မနည္းေတာ့ပါ။ သူကအခြ်န္ႏွင့္တြန္းေပး။ ကြ်န္ေတာ္က အဟုတ္ မွတ္လို႔ သြားလုပ္ေပး။ ေနာက္ ဒုကၡႏွင့္ေတြ႔။ သူကေတာ့ အင္မတန္ပါးနပ္လွသူျဖစ္၏။ အေျခအေနဟန္ပံုမေပၚလွ်င္ အသာလစ္ထြက္သြား တတ္သူ ျဖစ္သည္။ ယခင္အေခါက္ ျမန္မာျပည္ျပန္စဥ္က သူေပးလုိက္ေသာ ဒီဗီဒီပေလယာႀကီးေၾကာင့္ ကာစတန္အမိ်ဳးသမီးႏွင့္ အေျခအတင္ စကားေျပာခဲ့ရၿပီ။

            သည္လုိကိစၥမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ဆရာႀကီးလုပ္ကာ ကယ္တင္ရွင္လုပ္တတ္သူ ကြ်န္ေတာ္ကား ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ ေရွ႔ေရးေနာက္ေရး စဥ္းစားတြက္ဆမေနဘဲ မန္ေနဂ်ာကို ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဒုကၡေရာက္ေနလို႔တဲ့၊ ငါ ရဲစခန္းခဏသြားလုိက္ဦးမယ္ ဟု ေျပာခဲ့ကာ ထြက္လာခဲ့၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုအမ်ိဳးသမီးရိွရာ ဆီရန္ဂံုးမွ သီလရွင္ေက်ာင္းသို႔သြား၊ ေနာက္ သူႏွင့္အတူ ရဲစခန္းသို႔သြားၾကသည္။ ကိုျမင့္သိန္း ကေတာ့ အလုပ္ရိွေသးလို႔ ဆိုကာ ျပန္သြားပါသည္။ ေအာင္မယ္ဗ်ာ၊ အလုပ္ထဲကထြက္လာတဲ့ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုေတာ့ နည္းနည္းကေလးမွ အားမနာ၊ လွ်ာမက်ိဳး။ သူက အလုပ္ရိွတယ္ဆိုၿပီး သည္အမ်ိဳးသမီးကုိ ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲ ၀ကြက္အပ္လွ်က္ လက္လြတ္စပယ္ ထြက္သြားတာ ျဖစ္၏။ 

            ထုိအမ်ိဳးသမီးက ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ကို နတ္သံေႏွာကာ ေျပာပါသည္။ အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကိုႏွိပ္စက္ပံု၊ ဘယ္လို အလုပ္လုပ္ရပံု၊ ပါးနားအရိုက္ခံရပံု၊ ကေလးမ်ားက မည္ကဲ့သို႔အႏိုင္က်င့္ပံု စသည္တို႔ ျဖစ္ပါ၏။

            ပထမ နီးရာရဲစခန္းတစ္ခုသို႔သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က သည္ကိစၥကိုင္တြယ္သည့္ ရံုးခ်ဳပ္ရိွရာသို႔ လႊတ္လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ ရဲစခန္းရံုးခ်ဳပ္ေရာက္ေသာ္ အမႈစစ္အရာရွိမ်ား မအားေသးေသာေၾကာင့္ အၾကာႀကီးေစာင့္ေနရသည္။ အလုပ္ျပန္၀င္ရန္ အခ်ိန္မရိွေတာ့ သည္ႏွင့္ ရံုးသို႔ဖံုးဆက္ကာ ယခုရဲစခန္း၌ အမႈမျပတ္ေသးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ဒီေန႔ျပန္လာႏိုင္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း လွမ္းအေၾကာင္းၾကား ရပါသည္။ ရံုးကလည္း No problem ဟု ဆိုပါသည္။ 

            အေတာ္ၾကာေတာ့မွ အမႈစစ္အရာရိွတစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အခန္းတစ္ခုတြင္းသို႔ ေခၚသြား၏။ အခန္းမွာ အမႈစစ္ရန္ အထူးတည္ေဆာက္ထားသည္ျဖစ္ရာ အခန္းတြင္း ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ မဟုတ္တာလုပ္ထားသူျဖစ္လွ်င္ အမွန္ကို မေျပာဘဲ မေနရဲ ေလာက္ေအာင္ ေခ်ာက္ျခားစရာ ျဖစ္ပါသည္။ အခန္းကေလးမွာ လူ ၃ - ၄ ေယာက္မွ်သာ ဆန္႔ေလာက္သည့္ အခန္းက်ဥ္းကေလး ျဖစ္သည္။ ျပတင္းေပါက္မရိွ။ အလံုပိတ္ျဖစ္၏။ အမိုးကမူ အျမင့္ႀကီး ျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ အခန္းတြင္း၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ထြက္ေပါက္ အားလံုး ပိတ္ထားလိုက္သကဲ့သုိ႔ စိတ္အလြန္က်ဥ္းၾကပ္စြာ ခံစားရပါသည္။

            အခန္းထဲတြင္ စားပဲြငယ္တစ္လံုး၊ ကုလားထိုင္ သံုးခု။ သည္မွ်သာရိွသည္။ အျခား အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း ဘာမွ မရိွ။ အမႈစစ္ အရာရိွက စားပဲြ၏ တစ္ဖက္တြင္ထိုင္လွ်က္ အိတ္ေဆာင္မွတ္စုကုိထုတ္ကာ ေမးခြန္းမ်ားေမးပါသည္။ ရဲက ေမးတာကို ကြ်န္ေတာ္က ဟို အမ်ိုးသမီးအား ဘာသာျပန္ျပ။ ဟို အမ်ိဳးသမီးျပန္ေျဖတာကို ရဲအရာရိွသို႔ ျပန္ေျပာ။

            သိပ္ေတာ့မၾကာလွပါ။ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ပဲၾကာသည္ထင္ပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ရဲအရာရိွက ကဲ၊ ဒီေတာ့မင္းဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ ဟု ေမး၏။ မင္းျဖစ္ခ်င္တာ ငါတို႔လုပ္ေပးမယ္ ဟု ဆို၏။ အလုပ္ရွင္ဆီျပန္သြားခ်င္သလား၊ ျမန္မာျပည္ျပန္ခ်င္သလား ဟု ေျပာ၏။

            သည္လိုဆိုေတာ့လည္း ေကာင္မေလး (အဲေလ၊ ေကာင္မေလးဆိုရေလာက္ေအာင္လည္း မငယ္ေတာ့ပါဘူး) မွာ ေတြေတြေ၀ေ၀၊ ဘာလုပ္ရမလဲ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္။ ကြ်န္ေတာ္က သူဆံုးျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆက္စပ္ျပသည္။ စင္ကာပူတြင္ ဆက္လုပ္လွ်င္ ရမည့္ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆုိးျပစ္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္လွ်င္ ရမည့္ ေကာင္းက်ိဳး၊ မေကာင္းက်ိဳး။ ေနာက္ေတာ့ သူ ေခါင္းေမာ့လာကာ မ်က္ရည္စမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အားကိုးတႀကီးၾကည့္လွ်က္ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ ဟု ဆိုလာပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူေျပာသလို သူအိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ ဆုိသည့္အေၾကာင္း ရဲအရာရိွသုိ႔ ေျပာျပလိုက္ပါသည္။ ထိုအခါ ရဲအရာရိွက သူ႔ေအးဂ်င့္သို႔ ဖံုးဆက္သည္။ သူ႔ေအးဂ်င့္၏ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာေသာအခါ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းထားဘို႔၊ ျမန္မာျပည္ သို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ပို႔ဘို႔ ေျပာၿပီး ေအးဂ်င့္လက္ထဲ လဲႊအပ္လုိက္သည္။

            ရဲအရာရိွက မင္းမပူပါနဲ႔ကြာ။ သူ႔ကို တစ္စံုတစ္ခုလုပ္ရင္ ငါတို႔ဆီဖံုးဆက္လိုက္ပါ ဟု ဆိုေလသည္။ သည္အခါမွ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း စိတ္ေအးလက္ေအး ျပန္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ အကုသိုလ္ အေကာင္လုိက္၀င္ခ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အိမ္ျပန္အလာ ရထားေပၚတြင္ အင္း၊ ငါတို႔ဆီ အားကိုးတႀကီး အကူအညီလာေတာင္းကာမွ သူတို႔လက္ထဲ ျပန္ေရာက္ရတယ္ ဟု စိတ္မခ်၊ လက္မခ်ျဖစ္ကာ Outram Park MRT မွ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ကာ သူ႔ကိုေခၚသြားေသာ ေအးဂ်င့္ရုံးခန္းသို႔ လုိက္သြား၏။ ေအးဂ်င့္မွာ ဘရာ့စ္ဘာစာ ကြန္ပလက္စ္ (Bras Basah Complex) တြင္ရိွသည္။

            ေအးဂ်င့္အမ်ိဳးသမီးမွာ ေဖာက္သည္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာေနသည္ျဖစ္ရာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ထြက္မလာ။ ကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ေနရသည္မွာ နာရီ၀က္ ေက်ာ္ၾကာပါသည္။ ထြက္လာေတာ့ ေဟာ့ေရွာ့။ ရင္သားတစ္၀က္ေဖာ္ထားေသာ အကႌ်ႏွင့္၊ ေပါင္းရင္းေရာက္ေနေသာ မီနီစကတ္ ႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကို ရန္ေထာင္ရန္ အစက ေမာင္းတင္ထားေသာ္လည္း သူ႔ကို ေစာင့္ေနရတာ နာရီ၀က္ေက်ာ္ၾကာသည္ဆိုေတာ့ ေဒါသ မ်ား ေျပတန္သေလာက္ ေျပသြားၿပီ။ ေနာက္ၿပီး တစ္ေန႔ခင္းလံုးသြားလာ၊ ေျပာဆိုေနရတာ ဆိုေတာ့ ပင္လည္းပင္ပန္းလွၿပီ။

            သူက ကြ်န္ေတာ္ဘာလို႔လာမွန္း အတတ္သိသည့္အလား ကြ်န္ေတာ္ရိွရာသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ၾကြေတာ္မူလာလွ်က္  ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေထာင္ပါေတာ့သည္။ ပထမ ဒီေကာင္မေလးကို ကြ်န္ေတာ္က ေခၚထုတ္သြားသည့္ပံုမ်ိဳး၊ ကြ်န္ေတာ့္ထံ လိုက္အိပ္ပံုမ်ိဳး စြပ္စဲြပါသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ အပ်ိဳမဟုတ္ပါဘဲလွ်က္ အပ်ဳိဟုညာသည္ ဆုိသည့္အေၾကာင္း၊ မလုပ္တတ္ပါဘဲလွ်က္ လုပ္တတ္သည္ဟု ညာသည့္အေၾကာင္း ဘာျဖစ္ေၾကာင္း ညာျဖစ္ေၾကာင္း တစ္သီႀကီး ေရပက္မ၀င္ေအာင္ ေျပာေလေသာအခါ ဘာေျပာ လိုက္မဟဲ့၊ ညာေျပာလုိက္မဟဲ့ ဟု ေမာင္းတင္သြားေသာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဠင္းတႀကီး ဇက္လိမ္ထားသလို ျဖစ္ေနပါေတာ့၏။ သူေျပာၿပီး အေတာ္ေမာသြားေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာစကား မရိွေတာ့ၿပီျဖစ္ရကား မင္းသူ႔ကိုေကာင္းေကာင္းေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ျပန္ပို႔လုိက္ပါ ဟု ေျပာကာ ျပန္မည္ျပဳ၏။ သဟာေတာင္ မယ္မင္းႀကီးမက ငါ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ရေအာင္ ငါက သူ႔အေမမို႔လား ဟု ျပန္တုတ္လိုက္ပါ ေသးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္အိုင္စီကို အတင္းေတာင္းကာ ေကာ္ပီကူးယူထားလိုက္သည္။

            ရန္အေတြ႔ခံလိုက္ရေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။ အမွန္မွာ ရဲကစီစဥ္ေပးၿပီးသည့္ ေနာက္ ဘာကိစၥ ကြ်န္ေတာ္ထပ္လိုက္သြားစရာ လိုပါေတာ့သနည္း။ ခုေတာ့ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ လွ်ာရွည္မိသည့္အတြက္ ရန္ေတြ႔ခံရျခင္း ျဖစ္၏။ မည္မွ်မိုက္မဲေသာ ကြ်ႏု္ပ္ပါနည္း။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ကို ည ၁၁ နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္သည္။ လူေရာစိတ္ပါ အလြန္ပင္ပန္းေနၿပီ ျဖစ္၏။ မူရင္း အစေထာင္ေပးသူ ကိုျမင့္သိန္းမွာ ခုအခ်ိန္ေလာက္ဆို တစ္ေခါေခါႏွင့္ စိတ္ေအးလက္ေအး ႏွပ္ေနေလာက္ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ 

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အထက္၌ဆိုခဲ့သလို ကြ်န္ေတာ့္ထက္စံုသူပင္ ကြ်န္ေတာ့္ေလာက္စံုမည္မဟုတ္ဟု ဆိုခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသတည္း။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း
၁၅-၇-၂၀၁၂၊ ညေန ၃း၅၂ နာရီ
Blk 663D, Jurong West St 65
#15-233
Singapore 644663
Email: y_nyein@yahoo.com.sg, aye475@gmail.com
Tel: 97303027
http://shwenyein.blogspot.com