ကြမ္းယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ ျမန္မာ

(၁) ကြမ္းယာဆုိင္မ်ား ပိတ္ေစ

. . . . . . . . .  ၿမိဳ႔နယ္မွ ထုတ္ျပန္သည့္စာ

သုိ႔

ဦး/ေဒၚ . . . . . . .

ကြမ္းပစၥည္း/ကြမ္းယာဆိုင္

. . . . . . . . . . ရပ္ကြက္

. . . . . . . . . . ၿမိဳ႔

အေၾကာင္းအရာ။               ။ ကြမ္းယာဆုိင္မ်ား ေရာင္းခ်ခြင့္ ပိတ္သိမ္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ႀကိဳတင္ အသိေပးအေၾကာင္းၾကား ျခင္း

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

သို႔ျဖစ္ပါ၍ လူႀကီးမင္းတို႔၏  အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းလုပ္ငန္းျဖစ္သည့္ ကြမ္းပစၥည္းႏွင့္ ကြမ္းယာဆိုင္ ဖြင့္လွစ္ေရာင္းခ်ျခင္း လုပ္ငန္းအား ေလွ်ာ့ခ်၍ အျခားအသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းလုပ္ငန္းမ်ား ေျပာင္းလဲေဆာင္ရြက္ႏုိင္ေရးအတြက္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ ေဆာင္ရြက္ပါရန္ ႏွင့္

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

လုပ္ငန္းလိုင္စင္မရိွဘဲ ဆုိင္ဖြင့္လွစ္ေရာင္းခ်ပါက စည္ပင္သာယာေရးအဖဲြ႔မ်ား ဥပေဒပုဒ္မ ၆၇၊ ပုဒ္မခဲြ (ဆ) အရ အေရးယူျခင္း ခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

++++++++++++++++++++++++++

ေနျပည္ေတာ္မွစာ

ကြမ္းယာဆိုင္မ်ား ေရာင္းခ်ျခင္းကို ပိတ္ပင္ေနသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ တိုင္းေဒသႀကီး/ျပည္နယ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မ်ားသုိ႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ထုတ္ျပန္

ေနျပည္ေတာ္၊ ဇြန္လ ၁၄ ရက္

ကြမ္းစားသံုးျခင္းသည္ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး၏ ကန္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆိုးက်ိဳးကိုသာ ျဖစ္ေပၚေစႏုိင္သည့္အျပင္ စည္းကမ္းမဲ့ ကြမ္းတံေတြးေထြးမႈမ်ားေၾကာင္း့ ပတ္၀န္းက်င္ ညစ္ညမ္းမႈမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစႏုိင္သျဖင့္ ကြမ္းစားသံုးမႈ က်ဆင္းပေပ်ာက္ေရးအတြက္ အျမန္အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမည့္အခ်က္မ်ားကို ရည္ညႊန္းခ်က္ (၁) ပါ စာျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားခဲ့ပါသည္။

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ျပည္သူလူထုအား အခြင့္အာဏာ အသံုးခ်၍ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း၊ အႏိုင္အထက္ ျပဳမူျခင္းမ်ားသည္ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ဥပေဒစုိးမိုးေရးကို ကရုဏာတရားျဖင့္ ယွဥ္၍ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၾကရန္ လမ္းညႊန္ခ်က္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေနပါသည္။ . . . . . . . . .

ဟူး . . ေတာ္ပါေသးရဲ့။

(၂) ရာဇ၀င္ထဲမွာ ကြမ္းယာကို ထားခဲ့

ျမန္မာတို႔ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ကြမ္းယာစားသံုးျခင္းသည္လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္၏။

အကယ္တႏၱဳ ကြမ္းစားျခင္းအေလ့အထသည္ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ထေပၚလာသည့္ ေခတ္ေပၚအေလ့အထတစ္ခုမဟုတ္မူ၍ ဟိုး ေရွးဘုရင္မ်ားလက္ထက္ကတည္းက စားခဲ့ၾကတာ ျဖစ္၏။ ႏွစ္ေပါင္း ရာႏွင့္ခ်ီစားလာခဲ့သည့္ ကြမ္းသည္ ယခင္အခါ ကာလမ်ားက ဘာျပႆနာမွမေပၚ။ ယခုေခတ္က်မွ အစိုးရက ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ယူရသည္ထိ ျဖစ္လာခဲ့သည္မွာ ရာဇ၀င္ ရိုင္းလွေပစြ။

မာမာေအးသီဆိုခဲ့ေသာ ရ၀ိႏၵဳ ဒသန - ေနလျပတဲ့ မဂၤလာအညီ၊ ကႏၵ၀စၦ - နားကိုသျခင္း ျပဳပါသည္ စသည့္ မဂၤလာ (၁၂) ပါး သီခ်င္းကို မိတ္ေဆြတို႔ နားဆင္ၾကဖူးပါသည္။ ထို မဂၤလာ (၁၂) ပါးတြင္ တမၻဳလပတၱ - ကြမ္းခံြ႔မဂၤလာ လည္းပါ၏။ (ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မဂၤလာ (၁၂) ပါးမွာ ဟိႏၵဴယဥ္ေက်းမႈမွ ဆင္းသက္လာသည္ ထင္ပါသည္။ ကြမ္းခံြ႔မဂၤလာ၊ ေနလျပ မဂၤလာႏွင့္ နတ္ျပသည့္မဂၤလာတို႔ကို ဗုဒၶဘာသာအယူအဆဟု မထင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာ မွားေကာင္းမွားႏုိင္ပါသည္။)

ထို႔ေၾကာင့္ ကြမ္းယာကို ေရွးျမန္မာတို႔ မည္မွ် အျမတ္တႏိုးထား စားသံုးၾကေၾကာင္း ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါသည္။

အမွန္ဆိုရလွ်င္ ကြမ္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စာစကား၊ အေထာက္အထားမ်ား ျမန္မာသမိုင္းတြင္ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရသည္။ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ပဲဆိုဆို၊ ပုဂံသမိုင္းပဲေျပာေျပာ ပုပၸားကိုပန္းသြားခူးရင္း ဘီလူးမႏွင့္ညားသည့္ ဗ်တ္တအေၾကာင္း၊ ငါ့ေျမးေတာ္မ်ား မလိမ္မိုးမလိမ္မာရိွလွသည္။ ေရႊေဖာ့ရိုးႏွင့္ရိုက္ ဆံုးမေစ ဆိုသည္ကို လည္ၿမိဳကို တုတ္တိုႏွင့္ႏွက္သျဖင့္ ေသရသည္ဆိုေသာ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္အေၾကာင္း မိတ္ေဆြတုိ႔ သိပါသည္။ သည္ပံုျပင္တြင္ လူသတ္ကုန္းေပၚ ေရာက္ေနတာေတာင္ ကြမ္းတရာ၊ ေရတမႈတ္စားခ်င္ေသးသည့္အတြက္ ခ်စ္သူ ကိုဗ်တ္၀ိကို အင္မတန္ေခ်ာ၊ အင္မတန္လွသည့္ မအိုဇာက ကြမ္းယာသြားေပး ရသည့္အေၾကာင္းလည္း ပါ၏။

ဆိုေတာ့ ဗ်တ္၀ိဗ်တၱတို႔ ေခတ္ကတည္းက ပုဂံမွာ ကြမ္းစားျခင္းအေလ့အထ ရိွေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ အဲေလ၊ ဗ်တ္၀ိ၊ ဗ်တၱတို႔က သူတို႔နဲ႔အတူတူ ကြမ္းေတြယူလာလို႔ စ စားတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာေပါ့ေနာ။ အဲသလုိသာဆို ကြမ္းယာအစ၊ ဗ်တ္၀ိက လို႔ေတာင္ ဆိုလို႔ရေပလိမ့္ဦးမည္။

တခါကလည္း ကြမ္းႏွင့္ပတ္သက္လို႔ ျပႆနာ တက္ခဲ့ဖူးေသး၏။

ရခိုင္ဘုရင္ မင္းထီး ဆို ထင္ပါရဲ့။

ဘုရင္မင္းထီးက ျပည္သူကို တရားႏွင့္အညီ အုပ္စိုးသည္။ သူထုတ္ထားသည့္ ဥပေဒကို သူကိုယ္တိုင္ ေလးစားလုိက္နာသည္ ဆို၏။

သူရို႔ေခတ္တံုးကလည္း အေတာ္ ကြမ္းစားၾကတာ ျဖစ္မည္။

ကြမ္းယာသည့္အခါ ထံုးဘူးမွထံုးကုိ လက္ညိႈးႏွင့္ေကာ္ကာ ကြမ္းရြက္ကိုသုတ္သည္။ လက္ညိႈးတြင္ ေပေနသည့္ ထံုးမ်ားကို ရွင္းရန္ နန္းေတာ္တိုင္မ်ားသို႔ သုတ္ၾကေလေတာ့ နန္းေတာ္တိုင္မ်ားမွာ ထံုးသုတ္ရာေတြႏွင့္ ပြစာတက္ေနသည္ ဆုိ၏။

ထိုအခါ ဘုရင္က နန္းေတာ္တိုင္မ်ားကို ထံုးမသုတ္ရ၊ ထံုးသုတ္သည့္လက္ညိႈးကို ျဖတ္ေစ ဟု အမိန္႔ထုတ္သည္။

မ်ားမၾကာမီ နန္းေတာ္တိုင္တြင္ ထံုးသုတ္ရာတစ္ခုေတြ႔ေလ၏။

ကိုင္း၊ ထံုးသုတ္တဲ့သူကို ေခၚခဲ့စမ္း၊ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကိုယ္တိုင္ လက္ညိႈးကုိျဖတ္ၿပီး အျပစ္ေပးေတာ္မူမယ္။

မွန္လွပါ။ အရွင္မင္းတရားႀကီးကိုယ္ေတာ္တိုင္ ရကၡိဳင္သကၠရာဇ္ ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္၊ ဘယ္လ၊ ဘယ္ရက္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကြမ္းယာၿပီး နန္းေတာ္တိုင္ကို သုတ္ခဲ့ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး မွတ္တမ္းတင္ထားေၾကာင္းပါ ဘုရား။

ဟုိက္ရွာလပတ္ရည္။ သလိုျဖင့္ ငါ့ဟာငါပဲ ျဖတ္ရေတာ့မေပါ့ ဆုိကာ သူ႔လက္ညိႈးကိုသူ ျဖတ္ေတာက္ အျပစ္ေပးခဲ့သည္ဟု ဖတ္ရႈရဖူးပါသည္။

သဟာႏွင့္မွ် မၿပီးေသး။

ကြမ္းတံေတြးေထြးမႈေၾကာင့္ အႀကီးအက်ယ္ ျပႆနာတက္ခဲ့ေသာ ကိစၥတစ္ခု ျမန္မာရာဇ၀င္တြင္ ရိွခဲ့ဖူးေသး၏။

တစ္ခါေသာ္ ရာဇသႀကၤန္အမတ္ႀကီး လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္ သီဟသူမင္းသား ေနာက္ကပါလာသည္ကို သတိမထားမိသျဖင့္ အက်ႌလက္မသိမ္းမိ။ ထိုအခါ မင္းသားက အမတ္ႀကီး၏ အက်ႌလက္ကို ကြမ္းေသြးျဖင့္ ေထြးလိုက္သည္။ အမတ္ႀကီးက မင္းသားလာသည္ကို မျမင္မိပါဆိုသည့္တိုင္ စိတ္မေျပ။ အမတ္ႀကီးလည္း မွတ္ထား၍ ကြမ္းေသြးစြန္းေပေသာ အက်ႌကို ေသတၱာတြင္း၌ သိမ္းထားေလသည္။

အမွန္တြင္ သီဟသူမင္းသားက အႀကီးျဖစ္၍ နန္းရထုိက္၏။ သို႔ေသာ္ သူက ရာဇသႀကၤန္အမတ္ႀကီးကို ကြမ္းေသြးျဖင့္ ေထြးၿပီး ေစာ္ကားထားေသာေၾကာင့္ အမတ္ႀကီးက နရသီပေတ့ကို နန္းရေအာင္ အႀကံအဖန္လုပ္ေပးလိုက္သည္။ နရသီဟပေတ့ ကလည္း ေက်းဇူးဆပ္ပါမည္ ဆုိ၏။

နရသီဟပေတ့ မင္းျဖစ္လာေသာ္ ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး အမတ္ႀကီးကို မခ်ီးေျမွာက္မိ။ ရာဇသႀကၤန္လည္း စိတ္နာသည္ႏွင့္ ပန္းကပ္ပဲ့ကို ေဆာင္၍ နန္းေတာ္သို႔ တက္၏။ (ပန္းကပ္ဟူသည္မွာ ကြမ္း၊ ပန္းထည့္ေသာ အသံုးအေဆာင္ ကြမ္းအစ္ကို ဆိုလိုသည္။ ပန္းကပ္ပဲ့ဟူသည္ မေကာင္းေတာ့ေသာ၊ ပ်က္စီးေနၿပီျဖစ္ေသာ၊ ပဲ့ရဲြ႔ေနသည့္ ပန္းကပ္ကို ဆိုလိုသည္။)

မင္းႀကီးက - အဖိုးရာဇသႀကၤန္၊ အဘဲ့ေၾကာင့္ ပန္းကပ္ပဲ့ကို စားသနည္း ဟု ေမး၏။

အရွင့္သား၊ ပန္းပြတ္သည္ သားေျမးတို႔ ေကာင္းစားေနသည္ျဖစ္၍ ပန္းပြတ္မည့္သူမရိွေသာေၾကာင့္ ပန္းကပ္ပဲ့ကို စားရပါသည္ ဟု ေျဖ၏။ (ဆိုလိုသည္မွာ နရသီဟပေတ့၏ မိခင္မွာ ျမစ္သာရြာသူ၊ ပန္းပြတ္သည္၏ သမီးျဖစ္၏။ ပန္းပြတ္သည္၏ေျမး ဘုရင္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ပန္းပြတ္သည္တို႔ ပန္းမပြတ္ေတာ့ ဟု အမ်ိဳးကို ထိခိုက္၍ ဆိုျခင္းျဖစ္ေလသည္။)

မင္းႀကီးလည္း ႏွလံုးနာသည္ျဖစ္၍ အဖိုး၊ ရာဇသႀကၤန္၊ ဘုရားေစတီမ်ားကို ထီးတင္ေသာအခါ အသို႔တင္သနည္း။

အရွင့္သား ျငမ္းျဖင့္တင္ပါသည္။

ထီးအထက္သို႔ေရာက္ေသာ္ ျငမ္းကို အသို႔ျပဳသနည္း။

အရွင့္သား၊ ျငမ္းကိုဖ်က္မွ တင့္တယ္ပါသည္။

အိမ္း၊ ငါကား ထီးႏွင့္တူ၏။ အမတ္ႀကီးကား ျငမ္းႏွင့္တူ၏။ ငါသည္မင္းျဖစ္၍ အထက္သို႔ေရာက္ၿပီ။ ျငမ္းႏွင့္တူေသာ အမတ္ႀကီးကိုဖ်က္မွ တင့္တယ္ေတာ့မည္ ဆိုကာ ရာဇသႀကၤန္ကို စည္းစိမ္မွႏႈတ္၍ ဒလသုိ႔ ပို႔ေလ၏။

ဤသည္မွာ ကြမ္းေသြးေၾကာင့္ တက္ရေသာ ျပႆနာ ျဖစ္ေလသည္။

ျမန္မာရာဇ၀င္တြင္ ကြမ္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အမွတ္အသားမ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိွေလသည္။

ထိုအထဲတြင္ စကားေတာင္စားလည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္၏။

ၿမိဳ႔၀န္ရံုးတက္သြားရာ၌ ေနာက္ေတာ္ပါးကလုိက္ပါလာသည့္ ကြမ္းအစ္ကိုင္ စကားေတာင္စားကို ၿမိဳ႔၀န္က ငါ့ဆီက က်သမွ် အကုန္ေကာက္ခဲ့ဟု မွာထားေလရာ စကားေတာင္စားလည္း ျမင္းေခ်းယို၍ ပါခ်လုိက္ေသာ ေခ်းတံုးမ်ားကို ကြမ္းအစ္ထဲသို႔ ေကာက္ထည့္ခဲ့သည္ ဆုိ၏။ ၿမိဳ႔၀န္က စာရြက္စာတမ္း စသည္တို႔ဆိုလိုသည္။ အကုန္ေကာက္ခဲ့ဟူေသာစကားကုိ ကပ္ဖဲ့ကာ စကားေတာင္စားက ျမင္းေခ်းပါမက်န္ေကာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

ျမန္မာမင္းမ်ားလည္း အေတာ္ကြမ္းႀကိဳက္သည္ထင္၏။ သူတို႔သြားေလရာ ကြမ္းအုပ္ေဆာင္သြားသည္။ သည္ကြမ္းအုပ္ကိုင္ဘို႔ ကြမ္းေရေတာ္ကိုင္ဟု ရာထူးေတာင္ေပးထားပါေသး။ (ကြမ္းေရေတာ္ကိုင္ဆိုတာ ကြမ္းအုပ္ကိုင္တဲ့သူကို ဆိုလိုတယ္ ထင္ပါရဲ့၊ မွားရင္ ျပင္ေပးၾကပါ။)

ေအာင္မယ္၊ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဆိုတာ ႏွယ္ႏွယ္မွတ္လို႔။ ရြာမွာ အလွဆံုးလည္းျဖစ္၊ အက်င့္စာရိတၱလည္းေကာင္း၊ မ်ိဳးရိုးလည္း ေကာင္းသူကိုမွ ေရြးတာျဖစ္သည္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဆိုလို႔ ခင္ခင္ထူးရဲ့ မအိမ္ကံကိုလည္း သတိရမိပါရဲ့။

ဒါ့ျပင္ ကြမ္းကို စာေတြထဲမွာေတာင္ တခမ္းတနား ထည့္သြင္းစပ္ဆိုၾက၏။

ေတာင္တြင္းရွင္ၿငိမ္းမယ္၏ ေမာင့္ကိုလြမ္းေတာ့ အိုင္ခ်င္းတြင္ -

ဘကုိလြမ္းလည္း၊ ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္း၊ စားေတာ္ကြမ္းႏွင့္၊ သြန္းတဲ့ေညာင္ေရ၊ ပန္းသေျပႏွင့္၊ ေျပဖူးငဲ့ရွင္။

ေမာင္ကေလး၊ ေမာင့္ကိုလြမ္းေတာ့၊ ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္း၊ စားေတာ္ကြမ္းႏွင့္၊ သြန္းတဲ့ေညာင္ေရ၊ ပန္းသေျပႏွင့္၊ မေျပပါလို႔၊ ေသာက္ေတာ္ေရအိုး၊ ကြ်မ္းထိုးေကာင္ႏွယ္၊ အပ်ိဳျဖဴ ငယ္ႏွမမွာလ၊ ႀကံဳရတယ္ရွင္။         ။ - ဟု စပ္ဆိုခဲ့ပါသည္။

ဦးယာ၏ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ အဲခ်င္းတြင္ -

ကြမ္းေရငယ္မွ ႏွင္းဆီ၊ သံုးတတ္ၿပီဘဲ၊ ေမာင့္ဆီကိုသာ၊ တ-ေမွ်ာ္ေခြလိပ္၊ အႏိုင္မိွတ္လို႔၊ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွာ - စသျဖင့္ ဖဲြ႔ခဲ့၏။ ေအာင္မယ္ ကြမ္းတံေတြးမ်ား ႏွင္းဆီပန္းေရာင္နဲ႔ေတာင္ ႏိႈင္းထားပါေသး။

ေနာက္ ကြမ္းကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ဘယ္သူေရးမွန္း ဘယ္ေခတ္ကေပၚခဲ့မွန္း မမွတ္မိေတာ့။ သို႔ေသာ္ ခပ္ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က အလြတ္က်က္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ခုထိ ပါးစပ္ထဲမွာ အလြတ္ရတံုး။

တံတားဦးက ကြမ္းႏု၀ါ၊ ငျမာကေဆး

ကြမ္းသီး ေတာင္ငူႏွင့္၊ ကိုင္းထုံးျဖဴ ျပည္ရွား

သာ ၀ါးလို႔ေထြး။

(၃) ေရွးျမန္မာတို႔ႏွင့္ ကြမ္းယာ

ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ ရြာမွာေနခဲ့တံုးက ႀကီးေဒၚမ်ား၊ အဖြားမ်ားႏွင့္ အတူေနခဲ့တာျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က အရီးတို႔၊ အေမႀကီးတို႔ ကြမ္းထည့္စားသည့္ ကြမ္းအစ္ႀကီးကို ခုထိျမင္ေယာင္ေနမိေပေသး၏။ ေၾကးႏွင့္လုပ္ထားတာျဖစ္ၿပီး ေၾကးအစ္ႀကီးထဲတြင္ ႏွစ္အံထပ္ထည့္ထားသည္။ ႏွစ္အံေအာက္တြင္မေတာ့ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား လပ္ေနသည္။ ထိုလပ္ေနသည့္ေနရာတြင္ ကြမ္းမ်ားထည့္သည္။ ဒုတိယအံထဲတြင္ ေဆးရြက္ႀကီးမ်ား ထည့္သည္။ အေပၚဆံုးအံတြင္ ကြမ္းညွပ္ႏွင့္ ကြမ္းသီးစိတ္မ်ား ထည့္သည္။ ကြမ္းေသြးေထြးဘို႔လည္း ေၾကြေရသုတ္ ေထြးခံႀကီးလည္းရိွ၏။ ဧည့္သည္မ်ားလာလွ်င္ ထိုကြမ္းအစ္ျဖင့္ ဧည့္ခံသည္။

အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ကြမ္းအစ္ရိွ၏။ ကြမ္းစားၾက၏။ အလႉမဂၤလာေဆာင္မ်ားတြင္လည္း ကြမ္းျဖင့္ဧည့္ခံသည္သာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔စားတာ ဘာျပႆနာမွ မၾကားခဲ့ရ။ မၾကားဆို သူတို႔ကြမ္းထဲတြင္ ဘာမွ သိပ္ေထြေထြထူးထူးမပါ။ ကြမ္း၊ ကြမ္းသီး၊ ထံုး၊ ေဆး။ သည္မွ်သာျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး ကြမ္းကို အရမ္းကာေရာ စားတာမဟုတ္။ အရသာခံလို႔ ရရံု။ အပ်င္းေျပ စားၾကတာျဖစ္၏။ အဖြားႀကီးေတြဆို ကြမ္းသီးမ၀ါးႏိုင္လို႔ သံဆံုထဲ ထည့္ေထာင္းၿပီးေတာင္ စားၾကေသးသည္။

သည္ဘက္ေခတ္တြင္ ကြမ္းႏွင့္ပတ္သက္၍ စပ္ဆိုထားသည္မ်ားထဲမွ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းအေၾကာင္း ဖဲြ႔ဆုိထား သည့္ ဆရာတင္မိုး၏ကဗ်ာကို ႀကိဳက္သည္။

ကြမ္းအစ္တလံုး၊ ေယာင္တထံုးနွင့္
ရင္ဖံုးအက်ႌ၊ ဖ်င္ပင္နီႏွင့္

ေယာထည္ပုဆို၊ မင္ေၾကာင္ထုိးႏွင့္

အဖိုးက၀ိပညာရိွ။

ေနာက္ၿပီး သုေမာင္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ကြမ္းစားၾက၏။ အေရလည္းမရ၊ အဖတ္လည္းမရပါဟု စာအုပ္ေၾကာ္ျငာတြင္ ေရးခဲ့ေသာ ကြမ္းစကားစာအုပ္လည္း ထြက္ခဲ့၏။ စာအုပ္ေၾကာ္ျငာသာ ဖတ္မိၿပီး စာအုပ္ကိုေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မဖတ္ျဖစ္ပါ။ စာအုပ္ကို ကြမ္းစကား ဟု နာမည္တပ္ထားေသာ္လည္း ကြမ္းစားျခင္းအေၾကာင္းကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကြမ္းအေၾကာင္းကို ေသာ္လည္းေကာင္း ေရးထားျခင္းမဟုတ္။ ကြမ္းစကားဟု နာမည္တပ္ရျခင္းမွာ သူေရးေသာ စာပံုသ႑ာန္ႏွင့္ ပိုဆိုင္သည္။ ကြမ္းစကား အမွာစာ၌ -

စာဖတ္ပရိသတ္အခ်ိဳ႔ႏွင့္ စာေပေ၀ဖန္ေရးဆရာအခ်ိဳ႔က (ဒါဟာ ၀တၳဳတိုလည္းမဟုတ္၊ စာညြန္႔လည္း မဟုတ္၊ ေဆာင္းပါးလည္းမဟုတ္၊ စာတမ္းငယ္လည္း မဟုတ္၊ အတၳဳပၸတိၱလည္းမဟုတ္ . . . ) မည္သည့္စာစုမ်ိဳးတြင္ အက်ံဳး၀င္သနည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္ၾကပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္စာစုေတြကို ကြ်န္ေတာ္က ကြမ္းစားသလို ၀ါးသလိုေရးတာပါ ဟု ျပန္ေျဖ၏။ -

ဟု ဤစာအုပ္ကို ကြမ္းစကားဟု အမည္ေပးရျခင္းအေၾကာင္း အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းထား၏။

ကြမ္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာစာအုပ္မ်ား စာေပဗိမာန္က ထုတ္ခဲ့သည္ဟု ခပ္ေရးေရးမွတ္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္စာအုပ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ဘယ္တံုးကထုတ္ေ၀ခဲ့သည္ဆိုသည္ကို ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က စာေပဗိမာန္ စာအုပ္မ်ားကို လစဥ္မွာယူခဲ့ရာ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိွခဲ့ဖူး၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းတက္ရတာ တစ္ေနရာထဲ မဟုတ္။ ဟိုေျပာင္း သည္ေရႊ႔ႏွင့္။ စာအုပ္မ်ားလည္း ဘယ္ေရာက္ကုန္သည္မသိ။ အကုန္ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္သည္။ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွပါဘိ။ အထူးသျဖင့္ ေလးမ်က္ႏွာအိမ္ ဖ်က္လုိက္ေတာ့ ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနခဲ့သည့္ ေလးမ်က္ႏွာက င၀န္ျမစ္ေပၚတြင္ရိွသည္။ ႏွစ္တုိင္း ျမစ္ကမ္းပါးၿပိဳသည္။ ေလးမ်က္ႏွာမွလူမ်ားမွာ တျခားအလုပ္ထက္ အိမ္ေျပာင္းအိမ္ေရႊ႔လုပ္ရသည့္အလုပ္က ပိုမ်ားသည္ဟုပင္ ထင္ပါသည္။ သည္လိုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စာအုပ္မ်ားမွာလည္း သခၤါရတရားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္။ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ၾကရသည္။ ေလးမ်က္ႏွာမွ ေရဆင္းသို႔ေျပာင္းလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အိမ္မွာမရိွ။ ေဖာင္ႀကီးသင္တန္းတက္ေနသည္။ မမတို႔ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ ေဖာင္ဖ်က္လာၾကတာျဖစ္သည္။ စာအုပ္ဆိုလို႔ တစ္အုပ္မွေတာင္ ပါမလာဟု ထင္ပါသည္။ ပါေတာင္ အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ပဲ ပါပါလိမ့္မည္။ ေရဆင္းမွ ရန္ကုန္သို႔ေျပာင္းလာၾကေတာ့ အမ်ားဆံုးပစၥည္းမ်ားမွာ စာအုပ္မ်ားျဖစ္၏။ ပီနန္အိတ္ႀကီးႏွင့္ (၇) လံုးရိွသည္။ အျခား ႀကီးႀကီးမားမားပစၥည္းဆိုလို႔ ကုတင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ အနည္းငယ္သာ ျဖစ္၏။

အဲေလ၊ ကြမ္းအေၾကာင္းေျပာရင္းကေန စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းေရာက္သြားတယ္။ ေဆာရီး။

(၄) သည္ဘက္ေခတ္ ကြမ္းယာ

ကြမ္းယာဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ယေန႔တိုင္ မွတ္မိေနေသးေသာ ကြမ္းယာႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခုလည္း ရိွခဲ့ပါေသး၏။

ကြ်န္ေတာ္ေရဆင္းေရာက္ေတာ့ အသက္ ၂၈ ႏွစ္။ စုိက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္မွ ဆရာမ်ားႏွင့္ သိပ္မေပါင္းျဖစ္။ စိုက္ပ်ိဳးေရး သုေတသနက လူပ်ိဳသိုးႀကီးမ်ားႏွင့္ အဖဲြ႔က်သည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းမ်ားပိတ္ထားသျဖင့္ ဘာမွ အလုပ္မရိွ။ သည္ေတာ့ သူတို႔ႏွင့္ လဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္သည္။ ညေန တခါတေလ အရက္လိုက္ေသာက္ျဖစ္သည္။ အရက္က အၿမဲေသာက္ျဖစ္တာမဟုတ္။ ညေနတိုင္လွ်င္ သူတို႔မသြားမေနႏိုင္ အၿမဲသြားသည့္ေနရာမွာ ကြမ္းယာဆိုင္ ျဖစ္၏။ ထားပါေတာ့ နာမည္ေတာ့။ သူတို႔ အဲသည္ဆိုင္သြားလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတို႔ႏွင့္အတူ လိုက္ေနက်ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကြမ္းယာ၀ယ္လို၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကြမ္းစားခ်င္၍ေသာ္လည္းေကာင္း မဟုတ္။ သက္သက္ အလုပ္မရိွ၍ ျဖစ္၏။

တစ္ေန႔ေတာ့ ထိုဆိုင္မွအမ်ိဳးသမီးက မဆီႏွင့္မဆိုင္ ကြ်ႏု္ပ္ဘက္လွည့္ကာ ခင္ဗ်ားေနာ္၊ သူတို႔နဲ႔ေပါင္းတာ ၾကည့္ေပါင္း။ ခင္ဗ်ားက ေက်ာင္းဆရာ ဟု အသားလြတ္ ခြပ္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္က လက္ေထာက္ကထိက၊ သူက ကြမ္းယာေရာင္းသူ။

ေနာက္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ၾကည့္ေပါင္းေျပာရေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ားမွာ တစ္ေယာက္မွ ကေလကေခ်မပါ။ အားလံုး အရာရိွႀကီးမ်ား၊ အရာရိွေပါက္စနမ်ားခ်ည္းျဖစ္သည္။

ရင္ထဲ အေတာ္ေအာင့္သြားေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာခဲ့ဟု မွတ္မိပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဆိုင္ကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မလိုက္ျဖစ္ေတာ့။ ကိုေအာင္လိႈင္တို႔၊ ကိုထြန္းေရႊတို႔ လဖက္ရည္ဆိုင္ေလာက္ေရာက္သည့္အခ်ိန္က်မွ လိုက္သြားသည္။ ေအာင္မယ္၊ ကြမ္းယာေရာင္းတယ္ဆိုၿပီး အထင္မစေမာလိုက္ပါႏွင့္ခင္ဗ်ား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ျပန္တမ္း၀င္အရာရိွေပါက္စန လခမ်ားေလာက္ေတာ့ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးသည္။

တခါကလည္း ဟသၤာတတြင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးမွ အရာရိွမမတစ္ေယာက္ကို ကြမ္းယာေရာင္းသည့္ အမ်ိဳးသမီးက အစ္မရယ္၊ ဒီ မျဖစ္စေလာက္လခေလးနဲ႔ လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔။ ကြ်န္မတို႔လို ကြမ္းယာေရာင္းစမ္းပါ ဟု ေျပာေလရာ အရာရိွမမမွာ အနာေပၚ တုတ္က်လွ်က္ ဟင္၊ နင့္ကြမ္းယာကို ငါ၊ အခုခ်က္ခ်င္း ထေရာင္းလို႔ရတယ္။ ငါ့ရာထူးကို နင္လိုခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႔ အခုခ်က္ခ်င္း ရႏိုင္မလား ေျပာစမ္းဟု ကက္ကက္လန္ ရန္ေတြ႔လိုက္ရာ ဟိုခမ်ာ ဇက္ကေလးပုသြားရသည္ဟု ၾကားဖူးေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္ထင္တာေျပာရလွ်င္ ကြမ္းယာကို လူငယ္လူႀကီးတို႔ အသည္းအသန္ စားလာၾကတာ ၈၈ အေရးအခင္းေနာက္ပိုင္းမွ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀က ကြမ္းယာယဥ္ေက်းမႈမွာ သည္မွ် မထြန္းကားေသး။ ခုေတာ့ သူတို႔ကြမ္းစားတာက ကြမ္းကိုႀကိဳက္လို႔ စားရံုမဟုတ္ေတာ့ဘဲ (လူႀကီးေတြေျပာသလို) အရူးစား၊ အေပါစား စားျခင္းျဖစ္၏။ ကြ်ဲစား၊ ႏြားစား စားျခင္းျဖစ္၏။ ကြမ္းကို ဘူးလိုက္ေဆာင္ထားကာ တစ္ယာမကုန္မီ ေနာက္တစ္ယာကို ထိုးထည့္ၿပီး အဆက္မျပတ္စားျခင္းျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြကိုေသာင္းတန္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေနရာေရာက္လိုက္၊ ေရာက္လိုက္ ကြမ္းယာဆိုင္ကိုသာ ဦးစြာရွာေလသည္။ စကားေျပာလွ်င္ ကြမ္းယာပလုပ္ပေလာင္းႏွင့္။ ဤသည္ကို ကြ်န္ေတာ္က နည္းနည္းမွမႀကိဳက္။ ကိုမိုးဦးဆိုလွ်င္လည္း ပင္နင္ဆူလာကျပန္ေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ ကြမ္းကို တစ္ပတ္စာ အထုပ္လုိက္ သယ္သြားေလ့ရိွ၏။

ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီး၏ ညီမ၏ ေယာက္်ား၏ အစ္ကို (ဘယ္လိုစပ္ရမွန္းေတာင္မသိေတာ့) မွာ ကြမ္းေၾကာင့္ ပါးေစာင္ကင္ဆာ ျဖစ္ကာ ပါးမ်ားပဲ့က်လွ်က္ မ်ားမၾကာမီကာလက အသက္ဆံုးပါးခဲ့ဖူးေလသည္။ မိမိတို႔ေရွ႔မွာ မိမိတုိ႔ ေမာင္ဖြားတစ္ေယာက္လံုး ကြမ္းျဖင့္ အသက္ေသခဲ့ရသည့္တုိင္ သူ႔အိမ္သားမ်ားမွာ ကြမ္းကို မျဖတ္ႏုိင္။ ယခုထိ အသည္းအသန္စားတံုး ျဖစ္၏။ သိပ္မၾကာ ခင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ကင္ဆာျဖစ္ရန္ ေသခ်ာေနပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုး၊ တစ္ေယာက္မွ ကြမ္းမစား၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ပါ။ ရန္ကုန္မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ မည္သည့္ ဧည့္သည္ကိုမွ ကြမ္း၊ ေဆးလိပ္မ်ားျဖင့္ ဧည့္မခံပါ။ ကြမ္းစားတတ္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သည့္ ဧည့္သည္မ်ားကိုလည္း အျပင္၌သာ စား/ေသာက္ ေစပါသည္။ မည္သို႔မွ မထင္ပါႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္လာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔စည္းကမ္းကို လိုက္နာရ ပါမည္။ အရက္ေသာက္လာသူမ်ားကိုလည္း လက္မခံပါ။

(၅) နိဂံုး

ကြမ္းစားျခင္းကို လံုး၀ျဖတ္ရမည္ဟု မဆိုလို။ ဥပေဒျဖင့္ ကြမ္းမေရာင္းရ။ ကြမ္းစားသူမ်ားကို ေထာင္ခ်မည္ဟု လုပ္မွာကိုလည္း မလိုလားပါ။ အလြန္အကြ်ံမျဖစ္ေအာင္ ထိန္းရန္သာ လုိပါသည္။ ျပည္သူလူထုကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ပညာေပးရန္ လိုပါသည္။ ထို႔ျပင္ ကြမ္းယာထဲထည့္စားသည့္ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေစေသာ ေပါက္တတ္ကရေဆးမ်ားကိုလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ လိုပါသည္။ ဤသည္တို႔မွာ မူးယစ္ေစတတ္သည့္ေဆး၀ါးမ်ားျဖစ္လွ်င္ မူးယစ္ေဆး၀ါးဥပေဒျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္လုိ႔ရႏိုင္ပါသည္။

ေနာက္ၿပီး ကြမ္းယာေရာင္းသည့္ဆိုင္မ်ားကို လိုင္စင္လုပ္ခိုင္းပါ။ သူတုိ႔ကိုလည္း ပညာေပးသင္တန္းမ်ား တက္ခုိင္းပါ။ အသက္ (၁၈) ႏွစ္ေအာက္ ကေလးမ်ားကို အရက္၊ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းယာေရာင္းျခင္းကို ကန္႔သတ္ပိတ္ပင္ပါ။ ဤသည္ကိုမွ မလိုက္နာလွ်င္ အေရးယူပါ။

ကြမ္းတံေတြးေထြးသည့္ကိစၥကိုမူ ကြမ္းေသြးသာမက အျခား မည္သည့္အမိႈက္မွ မပစ္ရ။ တံေတြကို ေတြ႔ကရာမေထြးရေစရန္ လုပ္ပါ။ ဥပေဒထုတ္ပါ။ မိလွ်င္ ျပတ္ျပတ္သားသား အေရးယူပါ။ အေရးႀကီးသည္မွာ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးႏွင့္ လူအမ်ား ဥပေဒကို ေလးစားလုိက္နာလာၾကရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ဥပေဒအသက္၀င္လာရန္မွာ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနသူ ၀န္ထမ္းမ်ားအေပၚ မ်ားစြာ မူတည္ေနပါသည္။ လိုင္းေၾကးယူၿပီး သံုးလံုးဒိုင္ေတြကို ဖြင့္ခြင့္ေပး ထားျခင္းမ်ိဳးဆိုလွ်င္ေတာ့ ဥပေဒေပါင္း ႏွစ္သိန္းခုနစ္ေသာင္းေလာက္ ထုတ္ထားလဲ ေမာင္ထုတ္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဘာမွ ထူးလာလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

လူႀကီးေတြကလည္း လူငယ္ေတြအတြက္ စံနမူနာျပျဖစ္ေအာင္ ေနျပပါ။ ကိုယ္ကိုယ္ႏိႈက္က ေဆးလိပ္ေသာက္ေနလွ်င္ ကိုယ့္သားသမီးကို ေဆးလိပ္မေသာက္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ ဆံုးမပါမည္နည္း။ ကိုယ္ကိုယ္ႏိႈက္က ကြမ္းစားေနလွ်င္ ကိုယ့္သားသမီးကို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ကြမ္းမစားေအာင္ သြန္သင္ပါမည္နည္း။

လူငယ္မ်ားအား သူတို႔ေနခ်င္သလို ေနပါေစ။ သို႔ေသာ္ ေဘာင္ေက်ာ္မသြားပါေစႏွင့္။ ဆံုးမစရာရိွလွ်င္ ဆံုးမပါ။ နားလည္ေအာင္ ေျပာဆိုဆံုးမဘို႔လိုပါသည္။

ႀကိဳက္လို႔စားသည္ဆိုလွ်င္ပင္ ကြမ္းယာကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း စားႏုိင္သူမ်ားျဖစ္ၾကပါေစသတည္း။

ပက္ကနဲ ေတြ႔ကရာကို ကြမ္းေသြးေထြးသူမ်ား မျဖစ္ေအာင္ မိမိကိုယ္မိမိ၊ မိမိအသိႏွင့္မိမိ ထိန္းႏုိင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၉ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၆။ ၁း၀၁ နာရီ