ထမင္းစားျခင္း အႏုပညာ (၁)

(၁) ဘိုးေတာ္ဘုရားႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္

အခါတပါး ဘုိးေတာ္ဘုရားတည္းဟူေသာ မင္းတရားႀကီးသည္ အိမ္နိမ့္စံဘ၀က စားခဲ့ရေသာ ပဲကုလားဟင္းကို ခ်င္ျခင္းတပ္ေလ၏။ ထိုအခါ စားေတာ္ကဲတို႔က ပဲကုလားဟင္းကို အထူးစပယ္ရွယ္ ခ်က္ျပဳတ္ကာ ဆက္ကပ္ၾကေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘိုးေတာ္မင္းတရားႀကီးမွာ အိမ္နိမ့္စံဘ၀က စားခဲ့ရေသာ ပဲကုလားဟင္းေလာက္ စားမေကာင္း၊ ခံတြင္း ေတြ႔ေတာ္မမူေခ်။ (ဟင္းနာမည္ မွန္ခ်င္မွမွန္ပါလိမ့္မည္။ ငယ္ငယ္တံုးက ဖတ္ဖူးတာဆိုေတာ့ ေမ့ေနၿပီ။)

ဘိုးေတာ္ဘုရား အိမ္နိမ့္စံဘ၀က စားခဲ့ရေသာ ဟင္းလ်ာမ်ားမွာ ဘုရင္ျဖစ္လာသည့္အခါ စားရေသာ ဟင္းလ်ာမ်ားေလာက္ ေကာင္းပါမည္ေလာ။ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ မေကာင္းႏိုင္ပါ။ သို႔ဆိုလွ်င္ အႏွီဘိုးေတာ္သည္ သိပ္မနိပ္လွေသာ အိမ္နိမ့္စံဘ၀က ေတာထမင္း၊ ေတာဟင္းလ်ာမ်ားကို အဘယ္ေၾကာင့္ ေတာင္းတရဘိသနည္း။

(ဘုိးေတာ္ဘုရားတစ္ေယာက္ရိွေနျခင္းျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ေရးစရာကုန္ၾကမ္းမ်ား ၎ထံမွ ရေနသည္ျဖစ္ေလရာ ထို ဘိုးေတာ္ မင္းတရားႀကီးကို ကြ်ႏ္ုပ္အေနႏွင့္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ဤေနရာမွ မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္။)

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ရြာ၌ ဦးထြန္း၀င္းဟူေသာသူႀကီးအိုႀကီးတစ္ဦးသည္ ရိွ၏။ ဦးထြန္း၀င္း၌ သားေထာက္သမီးခံမရိွ။ ဇနီးမွာလည္း ကြယ္လြန္ရွာေလၿပီ။ အိမ္နီးနားခ်င္းတို႔က ေစာင့္ေရွာက္သည့္တိုင္ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရေသာ ေတာသူေတာင္သားမ်ားအဖို႔  ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကုိယ္ဆိုေတာ့ ဘယ့္ႏွာ အခ်ိန္ျပည့္ ၾကည့္ေနႏိုင္ပါမည္နည္း။ အထူးသျဖင့္ ညေရးညတာ ကိစၥမ်ားတြင္ အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္ဘို႔ရာ မလြယ္ကူ။

ထို႔ေၾကာင့္ ျပဳစုယုယမည့္သူမရိွေသာ တစ္ေကာင္ၾကြက္ အဖုိးအိုကို ရြာသားမ်ားက ေကာင္းေစခ်င္ေသာ ေစတနာႏွင့္ ၿမိဳ႔မွ ဘိုးဘြားရိပ္သာသို႔ ပို႔လိုက္ၾက၏။ တစ္ႏွစ္ပင္မၾကာ။ ဘိုးထြန္း၀င္း ၀ါးေတာကြင္းသို႔ ျပန္ေျပးခ်လာေလသည္။ အေၾကာင္းကား သခြတ္ပြင့္ဟင္းညိဳႏွင့္ ငရုပ္သီးေထာင္း စားခ်င္လို႔ ဟူ၏။ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘိုးဘြားရိပ္သာ၌ ၀ါးေတာကြင္းမွာစားရတာထက္ အပံုႀကီး သာပါလိမ့္မည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ဘိုးထြန္း၀င္းအေနႏွင့္ ၿမိဳ႔မွအစားအစာမ်ားထက္ ေတာမွ ျငဳပ္သီးေထာင္းကို အဘယ္ေၾကာင့္ ပိုၿပီး ႏွစ္သက္ရပါသနည္း။

(၂) သဘာ၀ထမင္း

လူတို႔ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အလုပ္လုပ္ေနၾကရာတြင္ စားဘို႔ဟူေသာရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္၏။ လူတိုင္း အစာ စားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စားပံုစားနည္း မတူၾကပါ။

တခ်ိဳ႔က သဘာ၀အတြက္ စားသည္။

တခ်ိဳ႔က အာဟာရအတြက္ စားသည္။

တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ပကာသနအတြက္ စားၾကေလသည္။

ဆင္းရဲသားမ်ားေလာကတြင္ ပထမအမ်ိဳးအစားကို အေတြ႔ရမ်ား၍ အလယ္အလတ္တန္းစားမ်ားတြင္ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားကို ေတြ႔ရႏိုင္မည္ျဖစ္ကာ တတိယအမ်ိဳးအစားကုိမူ ေငြကိုေရလိုသံုးေနသူမ်ားအၾကား၌ ေတြ႔ႏိုင္၏။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ရြာသုိ႔ျပန္ေလ့ရိွ၏။ ထိုအခါမ်ားတြင္ ဟိုအိမ္ကထမင္းေခၚေကြ်း၊ သည္အိမ္က ထမင္းေခၚေကြ်းႏွင့္ စားရတာ ပါးစပ္မလည္ႏိုင္ေအာင္ ရိွေလ၏။ ဘယ္ေန႔မွာ ဘယ္အိမ္ကဖိတ္ထားတယ္ဆိုတာကုိ ညီမျဖစ္သူ စန္းစန္း၀င္းက စာရင္းလုပ္ထား၏။ ေနာက္ အစ္ကုိႀကီး ညေနက် ဘယ္သူ႔အိမ္မွာဟု သတိေပး၏။ ဧည့္သည္ ထမင္းေကြ်းတာ ဆိုေတာ့ မရိွရိွတာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ေကြ်းၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အားနာလိုက္တာဗ်ာ၊ အားနာလိုက္တာဗ်ာ တြင္တြင္ ေျပာရင္း ထမင္းသံုးပန္းကန္ေလာက္ ကုန္ေအာင္ ေလြးခဲ့သည္ခ်ည္းျဖစ္၏။

တစ္ေန႔ေတာ့ (၁) ရပ္ကြက္သို႔ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားသည္။

(ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ (၁) ကြက္၊ (၂) ကြက္၊ (၃) ကြက္၊ (၄) ကြက္ ဟု ရပ္ကြက္ေလးခုရိွ၏။ ရပ္ကြက္တစ္ခုလွ်င္ အိမ္ေျခ (၆၀) စီရိွသည္။

(၁) ရပ္ကြက္မွလူမ်ားမွာ ဆင္းရဲၾကသည္။ ေျပလည္သူ အနည္းအပါးသာရိွ၏။ (၄) ရပ္ကြက္တြင္လည္း ဆင္းရဲသူမ်ား၏။ သို႔တိုင္ (၁) ရပ္ကြက္ေလာက္ မဆိုးလွေသးဟု ဆုိႏိုင္သည္။ (၂) ရပ္ကြက္ႏွင့္ (၃) ရပ္ကြက္မ်ားတြင္ အတန္အသင့္ ေျပလည္သူ မ်ားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ (၃) ရပ္ကြက္၌ ရိွၿပီး အိမ္အမွတ္ (၁၁၁) ျဖစ္သည္။ ရြာအလယ္ တည့္တည့္ နီးပါးေလာက္တြင္ ရိွသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ (၁) ရပ္ကြက္ဘက္သို႔ ေရာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း (၄) ရပ္ကြက္ ဘက္သို႔ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေလး အသြားအလာနည္း၏။ ထုိရပ္ကြက္မွလူမ်ားကို သိပင္သိေသာ္လည္း စိတ္ထဲမွာ သိပ္ရင္းႏွီးသလို မခံစားရ။ ဤကားစကားခ်ပ္။)

(၁) ရပ္ကြက္မွ ဦးကုလားႀကီးႏွင့္ ေဒၚရွင္တို႔အိမ္သို႔ ကြ်န္ေတာ္၀င္ခဲ့သည္။ သူတို႔မွာ အေတာ္ဆင္းရဲရွာပါသည္။ အိမ္ကေလးမွာ ၀ါးထရံကာ၊ ၀ါးၾကမ္းခင္း၊ ဖက္မိုးထားေသာ ပီဘိ တဲပုတ္ကေလးျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ သူတို႔မိသားစု ထမင္းစား ေနၾက၏။ ကေလး ၈ ေယာက္ႏွင့္ မိသားစု၀ိုင္းဖဲြ႔ၿပီး စားေနၾကသည္မွာ အားက်စရာႀကီးျဖစ္၏။ ထမင္းစားပဲြ၀ုိင္းမွာ ညစ္ပတ္ ေပေရေနၿပီး အကြက္ပင္မေပၚေတာ့။

ကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ လာေဟ့ ေမာင္ေအးၿငိမ္း၊ ႀကံဳတုန္းထမင္းစားသြားကြာ။ မရွင္ေရ ထမင္းခူးပါေဟ့ ဟု အတင္းထမင္း ေကြ်းေလ၏။ ဤသည္မွာ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေခၚျခင္းမဟုတ္။ အမွန္တကယ္ ထမင္းစားရေအာင္ေခၚျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ခ်စ္စရာေတာ့ဓေလ့ပါတည္း။

ကြ်န္ေတာ္လည္း အတန္တန္ျငင္းရင္း အိမ္ခါးပန္းတြင္ တင္ပလႊဲထိုင္ကာ ၎တို႔မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းကို အကဲခတ္မိ၏။ ဟင္းမွာ ဖရံုညြန္႔၊ ကင္းပံုညြန္႔၊ ကတတ္ရိုး၊ ယင္းတိုက္ရြက္စသည့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကိုစုေပါင္းကာ ဆီမပါ၊ ဆားႏွင့္ျပဳတ္ထားေသာ ဟင္းတစ္ခြက္။ ထိုဟင္းကို ေၾကြမ်ားကြာ၍ ညစ္ေပေနၿပီျဖစ္ေသာ ေၾကြရည္သုတ္သံဇလံုႀကီးျဖင့္ ထည့္ထား၏။ ေနာက္ ဟင္းတစ္ခြက္မွာ ငါးပိကိုႀကိဳၿပီး ျငဳပ္သီးေျခာက္ကိုေထာင္း၍ေဖ်ာ္ထားေသာ ငါးပိရည္ဟင္း ျဖစ္၏။ ငါးတို႔ အသားတို႔ ဘယ္က ရမတံုးဗ်ာ။ ဒီအတိုင္း ငါးပိပလိန္းေပါ့။

ကေလးမ်ားမွာ ေၾကြရည္သုတ္ သံပန္းကန္ထဲ၌ ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို ေရာနယ္ၿပီး အသီးသီးအသကအသက စားေနလိုက္ၾက သည္မွာ တကယ့္ကို ၿမိန္ေရရွက္ေရ ျဖစ္၏။ လူႀကီးမ်ားလည္း ထို႔အတူပင္။

ဦးကုလားႀကီးတိ႔ုမွာ ကိုယ္ပိုင္လယ္ယာမရိွ။ ရာသီအလိုက္ ႀကံဳရာလုပ္သည္။ ပ်ိဳးႏႈတ္သည္၊ ေကာက္စိုက္လုိက္သည္၊ ျမက္ထမ္းေရာင္းသည္၊ ေကာက္ရိတ္ အငွားလိုက္သည္၊ စပါးေလွ႔လိုက္သည္ စသည္ျဖင့္။ ရသမွ်ေလးႏွင့္ ၀တ္ေရး၊ ေနေရး၊ သာေရး၊ နာေရး အားလံုးမွ်ေ၀သံုးစဲြလုိက္ရေတာ့ စားဘို႔မွာ အႏိုင္ႏိုင္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆန္ရိွရင္ေတာ္ၿပီ။ ဟင္းကိုမူ ေတာထဲမွ ခူးဆြတ္လာေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို ဆားႏွင့္ႀကိဳကာ စားၾကရ၏။

ကြ်န္ေတာ္ေရဆင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့စဥ္က မမတို႔က မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္း၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ညွပ္ေခါက္ဆဲြလုပ္ရန္အတြက္ ညေနတိုင္းလိုလို ေပါက္ကုန္းရြာသုိ႔ မံု႔ႀကိတ္ရေအာင္ ကြ်န္ေတာ္သြားရ၏။

မံု႔ႀကိတ္သည့္အိမ္တြင္ အသက္ (၆၀) ေက်ာ္ေလာက္ရိွေသာအဖြားႀကီးႏွင့္ အသက္ (၈) ႏွစ္ေလာက္ရိွေသာ ေျမးငယ္ကုိ အၿမဲလိုလို ေတြ႔ရ၏။ သူတို႔ပဲ ဒိုင္ခံ မုန္႔ႀကိတ္ေပးသည္။ တျခားသူမ်ားမွာ ရံဖန္ရံခါမွ လာ၏။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားလွ်င္ အဖြားက သူ႔ေျမးကို ေပၚႀကီးေရ၊ လူေလး၊ မံု႔ႀကိတ္ရေအာင္လာေဟ့ ဟု ေခၚေလ့ရိွ၏။ တခါတရံ ေပၚႀကီးထမင္းစားေနတာႏွင့္ တိုးတတ္သည္။ ေပၚႀကီးထမင္းစားေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ တေစ့တေစာင္းၾကည့္မိ၏။ ထမင္းကို ဟင္းခ်ိဳရည္ဆန္းကာ ဘူးရြက္ႏွင့္တူေသာ ဟင္းရြက္တစ္ရြက္ကုိ ဖဲ့ကာ ျမႈပ္ကာျဖင့္ ပလုပ္ပေလာင္း စားေနသည္ကို ေတြ႔ရတတ္ေလသည္။

ထို ဦးကုလားႀကီးတို႔၊ ေပၚႀကီးတို႔မွာ အဘယ္မွာလွ်င္ ဗိုက္တာမင္ေသာ၊ ပရိုတိန္းေလာ တြက္ေနႏိုင္ပါမည္နည္း။ ဗိုက္ျပည့္ ေအာင္ စားေနရတာကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ပါဦး။ သူတို႔အဖို႔ေတာ့ ထမင္း၀၀စားရတာပင္ ကုသုိလ္ထူးလွၿပီ။

၎တို႔စားေနသည္မွာ အာဟာရအတြက္လည္းမဟုတ္၊ ပကာသနအတြက္လည္းမဟုတ္။ ပီဘိ သဘာ၀ စားေနတာသာ ျဖစ္ေလသည္။

(၃) အာဟာရထမင္း

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တြင္ ေမာင္ႏွစ္မ (၆) ေယာက္ရိွ၏။ (အေဖႀကီးတို႔မ်ား ဘယ္လိုလုပ္ေမြးလုိက္ပါလိမ့္။ က်ဳပ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေတာင္ အသည္းအသန္။) တစ္ေယာက္မွာ အိမ္ေထာင္က်၍ ေတာမွာက်န္ခဲ့သည္။ ဆုိေတာ့ ေမာင္ႏွမ (၅) ေယာက္၊ အေဖႀကီးႏွင့္ အရီးအပ်ိဳႀကီး (အေမ၏အစ္မ) တို႔ စုေနၾက၏။ ကြ်န္ေတာ့္အေမက ညီမအငယ္ဆံုးေလး တစ္ႏွစ္သမီးတြင္ ဆံုးပါးသြားသည္။ သည္မိသားစု (၇) ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီးကပင္ (ပိုက္ဆံရွာတာကအစ) အစစစီမံခန္႔ခဲြ၊ ခ်က္ျပဳတ္ ေကြ်းေမြးရေလသည္။ အႏို႔၊ အစ္မႀကီး အမိအရာဆို မဟုတ္ေလာ။ အေဖႀကီးက လူေအး။ ပိုက္ဆံရိွသည္ျဖစ္ေစ၊ မရိွသည္ျဖစ္ေစ၊ ထမင္းၾကမ္းခဲ ယပ္ခပ္စားသည့္ အမ်ိဳးထဲက ျဖစ္၏။ အလြန္စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ရိွလွသည္။

မိသားစုကႀကီးၿပီး ၀င္ေငြကနည္းေလေတာ့ အစ္မႀကီးက စနစ္တက် စီမံခန္႔ခဲြရသည္။

ကြ်န္ေတာ္က ၀ါသနာအေလ်ာက္ စာအုပ္မ်ား၀ယ္၏၊ ဖတ္၏၊ မွတ္၏၊ စု၏။ ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီးက ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္မ်ားကို ယူဖတ္၏။ မွတ္၏။ ေနာက္ၿပီး လက္ေတြ႔ အသံုးခ်ေလသည္။ ထိုအထဲတြင္ က်န္းမာေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စာအုပ္မ်ားလည္း ပါသည္ျဖစ္ရာ အစားအေသာက္ကို ေငြကုန္ေၾကးက်လည္းမမ်ား၊ အာဟာရလည္းျဖစ္ေအာင္ စီမံေလ၏။ ကြ်န္ေတာ္က အမဲသားမစားေတာ့ ပရိုတိန္းဓာတ္ရေအာင္ဆုိကာ ပဲပုပ္ကို မၾကာခဏ ခ်က္ေကြ်းသည္။ ေစ်းလည္းသက္သာ၊ အာဟာရ လည္းျဖစ္၊ ခ်က္ရလည္းလြယ္။ သူခ်က္ေကြ်းတာေတာ့ဟုတ္ပါရဲ့။ ၾကာေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ပဲသာမဟုတ္၊ လူပါပုပ္ခ်င္လာေလ၏။ အႏို႔ ပဲပုပ္က နံသကိုး။ အသီးအရြက္မ်ားကိုလည္း စံုေအာင္ခ်က္ေကြ်းသည္။ ဒါမွ ဗိုက္တာမင္စံုမွာကိုး ဟူ၏။

တခါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စာၾကည့္တိုက္မွ သိပၸံမဂၢဇင္း ငွားလာသည္။ သူယူဖတ္၏။ မဂၢဇင္းထဲတြင္ “ေန႔လည္ေန႔ခင္း သြားေရစာ ကို တျခားဟာေတြစားမဲ့အစား ပဲႀကီးေလွာ္စားတာက အပ်င္းလည္းေျပ၊ စားလို႔လည္းေကာင္း၊ အာဟာရလည္းျဖစ္ သျဖင့္ ပဲႀကီးေလွာ္ကိုသာစားသင့္ေၾကာင္း” စသျဖင့္ ပါလာေလ၏။ ေနာက္ေန႔ ပ်ဥ္းမနားသြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္စာဖတ္ရင္းစားဘို႔ ဆိုကာ ပဲႀကီးေလွာ္ တစ္ပိႆာထုပ္ႀကီး ၀ယ္ခ်လာေလေတာ့သည္။ (ကြ်န္ေတာ္က ညဘက္ဆုိလွ်င္ ပက္လက္ကုလားထိုင္၌ ေရေႏြးတစ္အိုးႏွင့္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ စာဖတ္ေလ့ရိွ၏။)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အစားသရမ္းလိုက္ပံုလည္း မေျပာပါႏွင့္။ ထိုတစ္ပိႆာပဲေလွာ္ထုပ္ႀကီးကို ၀င္တစ္ဆုပ္ ထြက္တစ္ဆုပ္၊ အားေပးလုိက္ၾကရာ သံုးရက္ပင္မလည္။ တက္တက္ေျပာင္ပါေလ၏။ ၾကာေတာ့ အစ္မႀကီးလည္း မတတ္ႏိုင္။ ပြစိပြစိႏွင့္ ပဲေလွာ္မ၀ယ္ျဖစ္ေတာ့။ ပဲႀကီးေလွာ္ကလည္း ေစ်းႀကီးသကိုး။

ကြ်န္ေတာ္က တကၠသိုလ္ကေက်ာင္းဆရာဆိုေတာ့ ခ်မ္းသာသည္လည္းမဟုတ္၊ ဆင္းရဲသည္လည္းမဟုတ္။ အတန္အသင့္ ေနႏိုင္စားႏိုင္ထဲကဟု ဆုိရမည္။ (အမွန္ကေတာ့ ဆင္းရဲတာပါဗ်ာ။ ကိုယ့္ရာထူးအဆင့္နဲ႔ညီေအာင္ မံု႔ဟင္းခါးေရာင္း၊ ၾကက္ေမြး နဲ႔ မနည္းႀကံဖန္ေနရတာကိုး။)

မိတ္ေဆြတို႔သိေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္း ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္လစာႏွင့္ (၇) ဦးပါေသာ မိသားစု ဘယ့္ႏွာလုပ္ ဗိုက္၀ေအာင္ စားႏိုင္ပါမည္နည္း။ သည္ေတာ့ ရသည့္ပိုက္ဆံကေလးႏွင့္လည္း ေလာက္ငေအာင္၊ အာဟာရလည္းျဖစ္ေအာင္ တိုင္းတာ ခ်င့္ခ်ိန္စားၾကရတာ ျဖစ္သည္။

ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕စားတာကို အာဟာရထမင္းဟု ေခၚႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

(၃) ပကာသန ထမင္း

ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကိုဟိုနင္းမွာ ဥပေဒဘဲြ႔ယူၿပီး အင္ဂ်င္ႏွစ္ရာအလုပ္ကို လုပ္ေနေလသည္။ အရင္ကေတာ့ ေတာသား။ ကြ်န္ေတာ့္လိုပင္ ရိုးရိုးအအထဲက ျဖစ္၏။ ခုေတာ့ ေမာင္ အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုသည့္သီခ်င္းထဲကလို ေတာသားငႏံု မဟုတ္ေတာ့။ သူက သမိုင္းလမ္းဆံုနားက ဟိုစက္ရံုေဘးနားမွာေနသည္။ သူဘယ္လိုေထာေၾကာင္း သူေျပာျပတာ ၾကားရ ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ေသမတတ္ရိွေခ်သည္။

တစ္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္ ပ်ဥ္းမနားမွ ရန္ကုန္သို႔ေရာက္ခုိက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ ဥပေဒ အင္ယာႀကီးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ျပဳစုမည္ဆိုကာ တစ္ခုေသာ လက္စ္ေတာရင့္သို႔ ေခၚသြား၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း အားနာလိုက္တာကြာဆုိလွ်က္ ကားေရွ႔ခန္းမွ အခန္႔သား လုိက္ပါလာခဲ့၏။

ေသာက္လိုက္စားလုိက္၊ ရယ္လိုက္ေျပာလုိက္ၾကႏွင့္ပင္ အေတာ္ညည့္နက္လာ၍ ျပန္ၾကမည္ဟု စာရင္းရွင္းရန္ စားပဲြထိုး ကေလးကိုေခၚကာ ဘယ္ေလာက္က်သလဲဟု ေမး၏။ စားပဲြထိုးကေလးက ႀကိမ္ဗန္းကေလးႏွင့္ ဘီလ္စာရြက္ကေလး ယူလာ ေပး၏။ သူငယ္ခ်င္းက ပိုက္ဆံအထပ္လိုက္ ထုတ္ရွင္းေပးလိုက္၏။ ပိုတာမင္းယူလိုက္ေတာ့ ဟု ေဘာက္ဆူးပင္ ေပးလိုက္ေသး သည္။

ငါးရာတန္ႏွင့္ ႏွစ္ရာတန္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရ၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရင္တုန္စြာပင္ မ၀ံ့မရဲႏွင့္ ဘီလ္စာရြက္ကေလးကို ေတာင္းၾကည့္မိ၏။

အလုိေလး၊ ျမတ္စြာဘုရား။ ေအာက္ေျခမွ ၅ လံုးမွ်ေသာ ဂဏန္းမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ခုနင္က ေသာက္တားတာကေလးေတြ အကုန္ေပ်ာက္ကာ ရင္တုန္၊ ႏွလံုးတုန္၊ တစ္ကုိယ္လံုးတုန္ကာ မ်က္လံုးမ်က္ဆန္မ်ား ျပဴးမိေလ၏။ ပ်က္သြားေသာ ဣေျႏၵကို ျပန္ဆယ္ရင္း သူငယ္ခ်င္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားမွာ အရီအၿပံဳးပင္မပ်က္။ ဘာေတြသေဘာက်ေနသည္မသိ၊ တဟားဟားႏွင့္ပင္ ရယ္ေနလိုက္ေခ်ေသး၏။ ေၾသာ္၊ ကိုယ့္မွာသာ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ေနတာ။ သူတို႔မွာေတာ့ ရိုးလို႔ကုိး။

(အခ်ိန္ကာလမွာ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္လြန္မ်ားကျဖစ္၍ ထိုစဥ္က ျပန္တမ္း၀င္အရာရိွတစ္ဦး၏လစာမွာ ၁၂၅၀ က်ပ္ ျဖစ္ပါသည္။)

အရိေမတၱယ်ဘုရားစူးရပါေစ့ခင္ဗ်ာ။ ဒါေလာက္တန္ဘိုးႀကီးတာေတြ ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္ တစ္ခါမွ မစားစဖူး (အဲေလ) မေသာက္ခဲ့စဖူးပါ။ ယခုကုန္က်စရိတ္မ်ားထဲတြင္ စားသည့္စရိတ္ထက္၊ ေသာက္သည့္စရိတ္က ပိုမ်ားပါသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္ ခုနင္က ေသာက္ခဲ့သည့္ အရက္တစ္လံုး၏ တန္ဖိုးမွာ လစဥ္ကြ်ႏု္ပ္ထုတ္ေနေသာလခ၏ သံုးဆမွ်ရိွေၾကာင္း သိလိုက္ရသည့္ခဏ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေသာက္ထားသမွ်ကေလးေတြေတာင္ ျပန္အံထြက္မတတ္ရိွေလ၏။

ထိုအရက္မ်ိဳးမ်ားကို ေတြ႔ေတာ့ေတြ႔ဖူးပါ၏။ ေယာင္လည္ေယာင္လည္ေငးရင္း စတိုးဆိုင္မ်ားတြင္ ေတြ႔ဖူးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ပစၥည္းမ်ားမဟုတ္ေလေတာ့ စိတ္လည္း မ၀င္စားမိပါ။ ယခုမွ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေသာက္ဖူးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ဘီလ္စာရြက္ကိုျမင္ေတာ့မွ ကိုယ့္ေခါင္းကို နာနာထုခ်င္မိေလ၏။ ကြ်န္ေတာ္ မည္မွ်တံုးလုိက္သနည္း ဆိုလွ်င္ ကုိယ္ေသာက္ေနသည့္ အရက္ကိုပင္ အေကာင္းစားအရက္မွန္းမသိ။ သည္ေလာက္ေစ်းႀကီးမွန္းသာသိပါက ဘယ္ေလာက္မ်ား အရသာရိွပါလိမ့္ဟု တစိမ့္စိမ့္ေသာက္ၾကည့္မိမည္ ျဖစ္ေလသည္။

အခုေတာ့ ေသာက္ပဲြစားပဲြသာၿပီးသြားေရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စားလို႔ၿမိန္မွန္းမၿမိန္မွန္းလည္းမသိ။ တန္ဘိုးႀကီးလြန္းလွေသာ အရက္ကိုလည္း အရသာခံမေသာက္မိ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေပါက္ကရစကားမ်ားကို စကားႏိုင္လုေျပာရင္း ေပ်ာ္ၾကပါးၾကတာကိုသာ မွတ္မိပါေတာ့သည္။

သဟာဆိုလွ်င္ ယခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေသာက္ခဲ့ၾက၊ စားခဲ့ၾကတာသည္ သဘာ၀အတြက္လည္းမဟုတ္၊ အာဟာရအတြက္လည္း မပါ။ ပကာသနသီးသီးပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

(၄) အစားအေသာက္ကို တန္ဘိုးမထားၾကသူမ်ား

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဇႏၷ၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔က ကိုရင္ဂ်စ္တို႔အဖဲြ႔ႏွင့္ တစ္သံုးလံုးဘုရားဖူးခရီးစဥ္သို႔ လိုက္ခဲ့ပါသည္။ ႏွစ္ကူးကာလမ်ား တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ခြင့္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေနတာမ်ား၏။ ခုမွ ဘာ့ေၾကာင့္ မျပန္ျဖစ္သည္ကို မမွတ္မိေတာ့။

ဘုရားဖူးမ်ားကို ဘတ္စ္ကားႀကီးမ်ားျဖင့္ စင္ကာပူရိွ ေရာက္သင့္ေရာက္ထိုက္ေသာေနရာမ်ားသို႔ လုိက္ပို႔၏။ ကိုယ္သာ မသိတာ။ ဘုရားဖူးခရီးစဥ္လိုက္ပါသူ အေတာ္မ်ားေလသည္။

ခရီးစဥ္မစမီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြင္း၌ ထမင္းေကြ်းသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ဘူေဖးေပါ့ခင္ဗ်ာ။

ဘူေဖးဆိုေတာ့ ႀကိဳက္သေလာက္ ထည့္စားလို႔ရ၏။ ဟင္းအမယ္မ်ားမွာလည္း အေတာ္စံုပါသည္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ စားလို႔မကုန္ပဲ ခ်န္ထားခဲ့ေသာ ထမင္းပန္ကန္မ်ား အေတာ္မ်ားေလသည္။ အခ်ိဳ႔ပန္းကန္မ်ား အတြင္း၌ ၾကက္ေပါင္မ်ားမွာ ထိပင္မထိရေသး။ သည္အတုိင္း ခ်န္ခဲ့သည္။ ထမင္းကို တစ္ေစ့ကမွမက်န္ေအာင္ စားေလ့ရိွ ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္အေနႏွင့္ အေတာ္မသက္မသာ ခံစားရေလ၏။ ကင္မရာကိုထုတ္၍ ဓာတ္ပံုရိုက္ဦးမည္ ႀကံေသးေသာ္လည္း လူ အေတာ္မ်ားမ်ား စားေသာက္ေနေသးသည္ျဖစ္ရာ မေကာင္းတတ္သည္ႏွင့္ အသာၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။

ဒါ သည္တစ္ေနရာတည္း မဟုတ္ပါ။ ပိုက္ဆံေပးစားရေသာ ထမင္းဆိုင္မ်ားတြင္လည္း ထမင္းကို အကုန္မစားပဲ ခ်န္သြားသူ မ်ားကို မိတ္ေဆြတို႔ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေတြ႔ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပေရာဂ်က္တြင္ ေန႔လည္စာကို ကြ်န္ေတာ္ ဘားနတ္၊ ဂ်ာမန္၊ ဟုိက္ေတာင္း၊ တစ္ခါတရံ ရာဂ်ာတို႔ႏွင့္ အတူသြားစားတတ္၏။ ဘားနတ္ႏွင့္ ဂ်ာမန္တို႔ကေတာ့ သိပ္ မဆိုးပါ။ မွာထားသမွ် အကုန္စားတတ္၏။ က်န္ေတာင္ အနည္းအပါးသာ က်န္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဟိုက္ေတာင္းမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ထမင္းကို ကုန္ေအာင္မစား။ မွာထားသမွ်၏ ထက္၀က္ေက်ာ္မွ်သာ စား၏။ ေနာက္ၿပီး ရာဂ်ာလည္း အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေျပာမိေလသည္။ မင္းကြာ၊ ထမင္းေတြမွာထားၿပီး ဘာလို႔ အကုန္မစားသတံုး ဆိုေတာ့ ငါ ကုန္မွမကုန္ဘဲကြ ဟု ဆုိ၏။ ဟအေကာင္၊ မင္းဒီအသက္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီ။ ကုိုယ္ဘယ္ေလာက္ကုန္မယ္ဆိုတာ ခုထိ မခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္ေသးဘူးလား။ မကုန္ႏိုင္ပဲ ဘာလို႔မွာသတံုး။ ကုန္သေလာက္ပဲ မွာလို႔မရဘူးလား ဟု ကိုယ္ႏွင့္လည္း ဘာမွ မဆိုင္ပါဘဲလွ်င္ အသားလြတ္ခြတ္ေလ၏။ သူတို႔ကိုသည္လိုေျပာသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို သိပ္မၾကည္လင္ၾက။

စင္ကာပူတြင္ေနသူမ်ား သတိျပဳမိပါလိမ့္မည္။ အိႏိၵယဆိုင္မ်ားက ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို အမ်ားႀကီး ထည့္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ လိုလူမ်ိဳးဆို ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ စားလို႔ရသည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အိႏိၵယထမင္းစားျဖစ္လွ်င္ ထမင္းကို ထက္၀က္ ေလာက္သာထည့္ဘို႔ ႀကိဳမွာထားရ၏။ ျမန္မာဆိုင္မ်ားမွာစားလွ်င္လည္း ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို ေလွ်ာ့ထည့္ဘို႔ မွာတာသာ ျဖစ္ေလသည္။

ငါက အမ်ားႀကီးထည့္ေပးပါလို႔ မွာတာမွမဟုတ္ဘဲကြ။ သူတို႔ထည့္ေပးတာကို ဟု မေျပာပါႏွင့္။ ငါ့ပိုက္ဆံနဲ႔ငါ၀ယ္စားတာကြ၊ ငါ့ဘာသာ ဘယ္လုိစားစားေပါ့ဟု တာ၀န္မဲ့စကားကုိ မဆိုပါႏွင့္။ သည္ကမၻာေပၚတြင္ အစာေရစာမ၀လင္ေသာေၾကာင့္ ေသဆံုးေနၾကရသူမ်ား သန္းႏွင့္ခ်ီရိွသည္။ မိတ္ေဆြတို႔ေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အစားအေသာက္ေကာင္း ကေလးမ်ားစားရလွ်င္ ကိုယ့္မိသားစုကိုသာမက ေပၚႀကီးတို႔လို ကေလးမ်ား၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရြာကဆင္းရဲသားမ်ားကို သတိရမိသည္သာ ျဖစ္ေလ၏။

ကြ်န္ေတာ္ တရုတ္ႏွစ္ကူး၌ အ၀အၿပဲတုတ္ေနခ်ိန္တြင္ ငါတို႔ရြာကကေလးေတြလည္း သည္လိုမ်ိဳး အ၀အၿပဲ ေကြ်းခ်င္လိုက္တာဟု ေတြးမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သားတို႔ရွင္ျပဳေတာ့ ႀကိဳက္သေလာက္ စားၾကေပေစ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတားနဲ႔။ သူတို႔စားလို႔ ဘယ္ေလာက္ကုန္မတံုးဟု လႊတ္ေပးထားလိုက္တာ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေတာင္ အလႉစာရင္းကို စုစုေပါင္း လိုက္ေတာ့ စားေသာက္စရိတ္မွာ ဒါေလာက္ကုန္တာမဟုတ္။ တျခား ဗာဟီရေတြက ပိုကုန္ေၾကာင္း ေတြ႔ရေလသည္။

အိမ္တြင္လည္း ထမင္းဟင္းမ်ားမကုန္၍ သြန္ပစ္ရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္စိတ္ဆိုး၏။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ခ်က္စားတံုးကဆို ထမင္းလည္းစားၿပီး ထမင္းအိုး၊ ဟင္းအိုး၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ားမွာ အားလံုးေျပာင္စင္လွ်က္ ဘာမွ မက်န္ရေလေအာင္ ခ်င့္ခ်ိန္ခ်က္တာ ျဖစ္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ့္၀ါဒမွာ ကုန္သေလာက္ခ်က္၊ ခ်က္သမွ်အကုန္စား ဟူ၍ ျဖစ္ေလ၏။ ကိုယ္ႏွင့္နီးစပ္ရာ ကေလးသူငယ္မ်ားကိုလည္း အစားအေသာက္ကို ကုန္သေလာက္သာထည့္၍ ထည့္သေလာက္ အကုန္စားရန္ တတြတ္တြတ္မွာတတ္ေလသည္။

ထမင္းသာမဟုတ္ေသး။ အခ်ိဳ႔သူမ်ားမွာ ေရေသာက္တာေတာင္ ခြက္ထဲရိွေရကို ကုန္ေအာင္မေသာက္။ ေသာက္ၿပီး ခြက္ထဲရိွ လက္က်န္ေရကို ပက္ကနဲ သြန္ပစ္တတ္ၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။

ေရကိုအကုန္ေသာက္လိုက္လွ်င္ ႏူသြားမွာမို႔လား။ ထမင္းကိုအကုန္စားလိုက္ျခင္းျဖင့္ သိကၡာဘယ္ေလာက္ က်သြားပါသနည္း။

ဆိုင္မ်ား၌ အကုန္မေသာက္ပဲခ်န္ခဲ့ေသာ အေအးဘူးမ်ား၊ မစားဘဲခ်န္ခဲ့ေသာ အစားအေသာက္မ်ားကိုသာ တစ္ကမၻာလံုး လိုက္စုလုိက္ပါက ၿမိဳ႔ႀကီးတစ္ၿမိဳ႔ေလာက္ကိုပင္ ေကာင္းေကာင္းေကြ်းႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။